Nieuw in Gent

Wanneer ik deze posts hier allemaal lees dan besef ik (nog maar eens) al te goed wat empathie is. Op een dag … dan is’t aan mij! 😉

Als men me vraagt hoeveel vrienden ik heb dan antwoord ik steevast twee. Toegegeven, ik heb veel ‘gewone’ vrienden (scoutsvrienden, uitzetmakkers, ex-schoolkameraden, (ex-)collega’s) waar ik goed tot zelfs heel goed mee overeen kom, maar het aantal personen dat me door en door kent (buiten m’n broer en m’n lief om gerekend) en waar ik naar hartelust mee kan zeveren maar eveneens diepzinnige gesprekken mee kan voeren, zo lopen er maar twee exemplaren van rond op deze aardkloot.

Ik moet nog maar iets vragen of doen (of net niet doen), en aan de intonatie of manier van vraag stellen weten ze al meteen wat ik wil, waar ik mee zit, of wat ik wil bedoel/naar toe wil. Hetzelfde geldt omgekeerd ook natuurlijk. Hoe het komt dat we zo overeenkomen kan ik niet meteen pinpointen, per slot van rekening verschillen we allen énorm van elkaar, om maar te beginnen met het feit dat beide heren een decennium ouder dan mezelve zijn.

Het gekste van al is dat Manuel – één van m’n twee maatjes én hierboven op foto – op zo’n 838km van mij woont en dat we elkaar nog nooit in het echte leven gezien hebben alhoewel we elkaar reeds 7 jaar “kennen”. Misschien moet ik toch maar eens werk maken om een vakantie op het olijke eiland Sylt te plannen ipv pakketjes over een weer te sturen, te sms’n of talloze chatsessies op MSN door te brengen (even in de agenda zien of September geen optie is om tot daar te rollen).

Of ik tevreden ben met het eerder genoemde aantal? Zeer zeker! Naast deze twee personen zijn er natuurlijk nog een handvol anderen waar ik héél goed mee overeenkom. Ze kennen me goed, ik kan op ze rekenen, ze zijn eerlijk met me, etc. Echter, finaal gezien is onze vriendschapsrelatie toch nog wat aan oppervlakkige kant (over gevoelens met hen praten zit er bvb niet in), maar dat stoort me niet: het zijn en het blijven énorm toffe peren 😉

Ach, soms denk ik dat ik te veel nadenk als ik bovenstaande even herlees. Even laten rusten Bramus!, van je af schrijven (bij deze gebeurd) en binnen een paar jaar opnieuw lezen. Wie weet vind je het tegen dan lachwekkend, nostalgisch, weemoedig of iets helemaal anders.

M’n kapper heeft geen makkelijk leven zeg ik u! Ten eerste weet ik nooit wat ik wil (bij de kapper althans) want tenslotte is m’n haar toch één van de eerste uiterlijke kenmerken van me. Een mens kan niet zomaar even van kapsel veranderen (zeker niet als het te kort geknipt is) net alsof men van t-shirt zou veranderen en het is net dat, dat de keuze zo moeilijk maakt.

Ten tweede ben ik niet zo happig op kappers want zover m’n ervaring met hen reikt was het steeds verkeerd geknipt (veelal te kort). Ach ik weet nu niet of het haar ongehoorzaamheid of mijn slechte instructies zijn, maar het doet me alvast twijfelen aan het ganse kappergebeuren.

De voor snit (voor die ene keer dat het plat lag)

Nu, dit weekend ben ik toch nog eens naar de kapper geweest en na uiteindelijk gezegd te hebben wat ik moest zeggen (op hoop van zege) begon m’n kapper te knippen en keek ik vol spanning toe wat er uit de bus zou komen. Deze keer zag het er vrij goed uit, maar toch … nog geen paar seconden nadat ze haar schaar neergelegd had rolden de extra vragen zoals “Kan dit niet wat korter? ” en “Kan je hier nog wat uitdunnen?” over m’n lippen.

Nu, ze gaf me een degelijke uitleg: neen want dan valt het model niet meer (niet dat ik ooit een model wil hebben, per slot van rekening heb ik de laatste 2 keren zelf m’n haar geknipt – met alle gevolgen vandien) en uitdunnen gaat niet want dan wipt het langere haar hier nog meer naar omhoog.

Wat argwanend geloofde ik haar, ging over tot betalen en – na eerst nog eens wild door m’n haar te wrijven – vertrok richting huiswaarts; Tenslotte was het nog wel best te pruimen het resultaat!

De na snit 🙂

Toen ik thuiskwam en m’n mailbox opentrok zaten er alweer drie mailtjes voor 3RDS, m’n eigen bedrijfje in bijberoep, te wachten. Eén bedanking voor een afgewerkt project en twee mails met vragen met (cruciale) wijzigingen alhoewel die projecten bijna afgewerkt zijn. En het is precies op dat moment, beste lezer, dat het in me begon te dagen: ik ben jandorie geen haar beter dan m’n eigen klanten als ik zelf klant ben!

Zonder scrupules vroeg ik m’n kapper om nog een paar stukken weg te knippen, terwijl ik het niet luchten kan wanneer een klant vraagt om (meer dan halfweg het proces) dat logo toch nog groter te plaatsen! Sterker nog, ik had naast de vorm ook nog commentaar op de structuuur (uitdunnen), terwijl een klant van me al snel enige wrevel kan opwekken als hij/zij vraagt om een paar kolommen en afbeeldingen te wisselen terwijl de site reeds in de afwerkingsfase zit.

Nu, m’n kapper gaf me zaterdag een vrij geloofwaardige uitleg, waarop ik niet protesteerde. En dan besef ik alweer iets: Wanneer een klant een vrij absurde vraag richting m’n mailbox stuurt, schiet een gelijkaardig scenario als bij m’n kapper in werking: met een redelijke uitleg temper ik de klant z’n enthousiasme, hopend dat hij/zij die in acht neemt.

Ik geef toe, nooit had ik gedacht dat een kappersbezoek zoveel kon losmaken … het doet je toch wel even nadenken over de zaken, zo’n kappersbezoek!