Nieuw in Gent

Gisteren was ik de ganse dag op tour met de wagen, de ene student achter de ander op z’n stage gaan bezoeken. Eens kijken hoe ze’t doen, en nog de laatste richtlijnen omtrent hun tussentijdse evaluatie meegeven.

‘t Was nog tof, zo een ganse dag in de wagen. Een tour de flandres, van Nazareth via Kortrijk over Brugge tot in Gent. Beetje zoals een vertegenwoordiger; Maar dan zonder het kostuum; En zonder het verkoopspraatje. De stralende zon was de kers op de taart, en het gebrek aan toeristen op de autostrades was ook mooi meegenomen.

Een mens is toch rap content hé?

Op het einde van het studietraject dat onze studenten afleggen is er een vier maand durende stage gepland, met een stageboek en presentatie als tastbaar eindresultaat. Waar de meesten nog hun slag in de presentatie kunnen slaan door “wat op hun taal te letten“, gaat – taalkundig, niet inhoudsmatig – meer dan driekwart op z’n bek in het geschreven stuk (viz. het stageboek).

Zinnen die geen zinnen zijn, onderwerpen en/of lijdende voorwerpen die plots ontbreken, het door elkaar gebruiken van de tegenwoordige en verleden tijd … in één zin, het neerschrijven van spreektaal (op een blog kan dit uiteraard, maar in een technisch rapport?!), het gebruik van énorm korte zinnen al dan niet in combinatie met het schrijven in een ware “liefste dagboek”-stijl, … en dan heb ik het nog niet eens over dt fouten gehad (een handvol per pagina vormt geen uitzondering!)

Bij navraag bij m’n collega’s blijkt dat de studenten die ik begeleidde niet de enige zijn; zowaar bij elke docent doet deze situatie zich voor. Wat hen vooral opvalt is dat het verschil in “schrijfkunde” tussen de voorbije jaren en het huidige afstudeerjaar markant is.

Op zo’n momenten begin ik me uiteraard vragen te stellen over de opleiding van onze studenten: Hoe komt dat zij hun moedertaal onkundig zijn? Is dit enkel binnenin onze richting, of is – ruimer gezien – de kwaliteit van het vak Nederlands in het humaniora erop achteruit gegaan?

Uiteraard is er het alomtegenwoordige gebruik van chat- en smstaal wat hier zeker een rol in speelt. Echter geloof ik niet dat die dé grote boosdoener is want geef toe, dit kan toch niet zomaar van de ene op de andere dag (in dit geval jaar)? Er zou dan toch eerder een geleidelijke overgang waargenomen moeten worden, niet?

Dat onze taal in dergelijke richting devolueert doet me even stilstaan (én bloggen), … en ik ben blijkbaar niet de enige.

Zoals je weet bestaat mijn job uit 2 luiken: 50% labo’s in de vakgroep ICT mee verzorgen en 50% als ICT-coördinator van het departement fungeren. En dat nog zo’n goede 2 à 3 jaar lang om uiteindelijk (het hangt van de groei van de richting af) fulltime praktijklector te worden.

Ondertussen zijn we twee maand ver en smijt ik mij ten volle. Op sommige vlakken loopt het wel nog wat stroef (“Wat moet ik doen met het gele papier van de bestelbon? En wat met het roze?” of “Hoe doe je dat nu ook al weer in systeem X?”), maar dankzij m’n collega’s – in het bijzonder Roel, die ik opvolg én samen mee op “den bureau” zit – verloopt het ondertussen toch al tamelijk vlot.

Ons plaque xD

Op de vakgroepvergadering (vergadering met alle docenten van “den ICT“) van nu dinsdag laatstleden werd door de vakgroepvoorzitter (viz. Dé Luk) meegedeeld dat de vakgroep toestemming heeft om een nieuwe kracht aan te werven per 1 februari …  je hoort ‘m waarschijnlijk al komen: Luk is van plan om mij te “muteren” naar deze nieuwe functie! Ik begon al weg te dromen eerlijk gezegd! 😀

Met beide voeten terug op de grond (laten we niet op de feiten vooruit lopen) bereikte mij vandaag het nieuws dat Luk zijn idee bij het departementshoofd (die uiteindelijk beslist) op tafel gegooid heeft en …. *DRUMROLL* … dat het positief onthaald werd! *BOOOM!*

“Good news everyone!” (#)

Enkele vragen zijn nog onbeantwoord (“Gebeurt de mutatie nu reeds, of pas op het einde van het tweede semester/academiejaar?’“), maar ik heb er alvast goede hoop op!

En dat op den Gelukkigen Donderdag (TM) zeg!

Update ietwat later: Ter verduidelijking (na wat verwarring op Twitter): Ja dit zou betekenen dat ik twee jaar vroeger dan gepland reeds fulltime praktijklector kan worden 🙂

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, een quote:

Hi all,

yes it is true – I will no longer be operationally active at Netlog, and will stop in the coming days. Some more information will follow in the coming days. All other activities continue.

Enjoy the w-e,
Bart

Vervang w-e door week en Bart door Bram en je bent er.

WTF? (#)

“Maar Bramus, je bent er nog maar gestart!” hoor ik je al denken. Inderdaad, maar er zijn 2 dingen die jij (nog) niet weet:

1. “Dirk kan alles en Bart heeft altijd gelijk” (#)

Bart (ja, “den Bart” van overal op het interweb) zei me al van in het begin dat werken bij Netlog niet mijn ding zou zijn. Eerst zien, dan geloven zei de blinde (viz. ik) indertijd … ondertussen heb ik het gezien en moet ik eerlijk toegeven dat dat inderdaad niks voor mij is.

Begrijp me niet verkeerd: Netlog is zeker en vast een leuk bedrijf om in/voor te werken (fraaie gebouwen, schitterende ligging, goed gevulde frigo’s, pasta-tuesday, jong en divers team, …) maar voor mij persoonlijk mankeerde er “iets” aan gans het plaatje … de vibe ontging me wat jammer genoeg wat 🙁

Live it. Log it. (#)

2. Als je de kans krijgt om iets te doen wat je altijd al hebt willen doen, dan grijp je die kans, no matter what.

Toen ik met m’n kont onder de Franse zon lag (de foto’s staan sinds gister eindelijk online – het verslag volgt later nog wel) kreeg ik een telefoontje van een oud docent van me (die het ondertussen tot opleidingshoofd schopte), met de melding dat er een voor mij interessante vacature ter “Medewerker ICT”  aan de kaho (de hogeschool waar ik indertijd studeerde) openstond.

Eens terug van reis heb ik die vacature dan maar gecheckt en inderdaad, interesseren deed ze me zeker en vast, en dit dankzij het tweeledig takenpakket van de vacture: 50% labo’s in de vakgroep ICT mee verzorgen en 50% als ICT-coördinator van het departement fungeren.

Het eerste luik van de job (50% labo’s vakgroep ICT) had me al meteen te pakken gezien het een stiekeme droom van me in vervulling zou doen gaan. Inderdaad, I kid you not, lesgeven is iets wat ik altijd al heb willen doen.

Na het lezen van de vacature heb ik dan ook meteen de sollicitatieprocedure in gang gezet om enige tijd later op gesprek te gaan en om finaal op op 9 oktober te horen dat men “met mij in zee wil gaan” (#) waarop ik dan ook getekend heb 🙂

Ik en m’n oud docent, anno 2005

Nu, het zal niet meteen vollen bak lesgeven zijn: het semester is reeds gestart en de taken/lessen reeds verdeeld. Daarenboven is het niet het echte “les geven” wat ik zal doen (daarvoor heb ik – quite obviously – geen voldoende diploma), maar zal het opvolgen van labo’s (viz. den praktijk) en stages geleidelijk aan één van m’n taken worden. Aan de andere kant moet wel gezegd worden dat de kans om fulltime docent te worden zit er dik in zit: Als alles goed gaat zou het zelfs al binnen 2 tot 3 jaar kunnen zijn dat ik die overgang gemaakt heb 😉

O ja, gezien ik me trouwens nog in m’n proefperiode bevind te Netlog is m’n opzegtermijn van énorm korte duur en ben ik vanaf volgende week woensdag reeds present op de kaho … het gaat vooruit zeg ik je!

Zo, ik denk dat ik alweer wat potten gebroken heb en wat monden heb doen openvallen; Tijd om het even te laten bezinken … ik zal hier alvast beginnen om de persoonlijke data van m’n MacBook en iPhone te halen gezien die nog steeds eigendom van Netlog zijn uiteraard 😉

Fijne (werk)week nog!

Je kent het wel:

1. Er is iets nieuw
2. Je komt op onbekend terrein terecht
3. Je leert nieuwe mensen kennen

Eén voor één doen die scenario’s je wat onwennig voelen. Of het nu is omdat:

1. Je iets (op)nieuw moet aanleren/aangeleerd krijgen (waardoor je heel even terug zo hulpeloos als een pasgeborene wordt).
2. Je de omgeving moet verkennen om te weten waar zich wat bevindt, wat de gewoontes zijn, etc.
3. Er op hoopt om Pieter, Jasper, Maarten, Marc, … (samen met de 20 andere gezichten die je die dag voor het eerste zag) niet met de verkeerde naam aan te spreken.

Question! (#)

Plots ben je terug aangewezen op vragen stellen; Gelukkig word je goed opgevangen en wat op weg geholpen, kan je teruvallen op bepaalde basiswaarden die je doorheen je leven opgebouwd hebt, of profiteer je van een paar handigheden:

1. Indertijd heb je leren lopen. Eens nu opnieuw te leren kruipen kom je al snel op dreef en begin je al snel terug te stappen en finaal te lopen. Kwestie van de klik te maken en een paar routines aan te passen.
2. Je gaat af op je instinct, vraagt hier en daar wat en bent niet bang om eens een kast/deur open te trekken. Gelukkig heb je een paar herkenningspunten (signalisaties, personen, …) in de omgeving waar je zaken aan vragen kan.
3. Je aanvaardt dat je vaak even zal moeten denken om gezicht en namen te linken; Gelukkig leven we in een digitaal tijdperk waar iedereen met een avatar zich kenbaar maakt. Daarenboven zit je nog in een omgeving waar die personen veelal een foto van hun kop aan hun naam hangen. Handig!

Van werk veranderen … het laat toch zo z’n indrukken na! Heel even krijg je zelfs flashbacks naar de eerste schooldag; Alles is anders:

1. Plots werk je fulltime op Mac, na jaren XP (en z’n voorgangers) te hebben gesleten: Welk programma is de vervanger van dat ene waar je al jaren mee werkt? Wat is de shortcut voor X op dit systeem? Waar zit de accolade op dit AZERTY keyboard? Daarenboven word je ook nog even in een gans nieuwe ontwikkelomgeving gestort. Gelukkig zijn er hier en daar een paar gelijkenissen met voorgaande systemen waar je mee werkte.
2. De locatie waar je je bevindt voelt eerst als een doolhof aan: Waar precies kan ik hier koffie versieren? Waar kan ik aan balpennen geraken? Waar is het toilet hier eigenlijk? Naar waar leidt die deur? Om hoe laat wordt de middagpauze normaal gezien genomen? Waar ik persoon X vinden?
3. Je versterkt een reeds bestaand team en probeert in te schatten hoe iemand is, hoe hij/zij zal reageren op bepaalde zaken en bovendien probeer je om niet als een halve gare over te komen (te wijten aan het feit dat je af en toe olifantengeluiden zit te produceren – en dat nog eens op Twitter uit ook – of als Flat Eric zit te programmeren) 😀

Netlog, hartje Gent (#)

O ja hoor, het was een fijne week, die eerste bij Netlog … en het bolt al aardig goed ook. Smaakt naar meer 🙂

Nog zesentwintig keer slapen en het is vier augustus. Wat er – naast het feit dat Den Duits anno 1914 op die dag ons Belgenland binnenviel – dan zo speciaal is aan die dag? Vrij veel eerlijk gezegd.

Vooreerst heb ik slinksweg willen erkennen dat ik te veel rook. Na een veredelde poging een paar jaar terug waarna ik 3 maand effectief niet gerookt had herviel ik al snel. De momenten op café waren het ergst om als roker aan de sigaret te weerstaan. Gezien ik met de toenmalige collega’s van T&T vrij vaak een pint ging drinken … tjah, al gauw werd er hier en daar een sigaret geschooid en na een tweetal weken volgde de aankoop van een versch paksken tabak met alle gevolgen vandien.

Toen nog mét sigaret …

Naast de gezondheidsredenen, geuroverlast, tekenen van verslaving, etc. speelt het financiële ook een rol om – voor echt deze keer – te stoppen. De datum om te stoppen werd op vier augustus vastgelegd en dat heeft alles met onderstaande te maken.

Sommigen hadden het hier en daar reeds opgevangen, sommigen weten het bij deze: op vier augustus verander ik van werk en ruil ik het Netlash vaandel voor dat van Netlog in. In tegenstelling tot m’n vorige jobverschuiving was het deze keer een énorm moeilijke keuze om maken: kiezen goed en goed doe je net iets minder snel dan tussen goed en niet goed weet je 😉

Bij Netlog zal ik het team van developers vervoegen en zowat de zelfde functie als ik bij Netlash heb vervullen, maar dan op een nét iets grotere schaal. Daarenboven vergezel ik aldaar een handvol ex-Wax-collega’s, waar ik wel naar uitkijk. De keerzijde van de medaille dan weer is dat ik het de huidige collega’s (evenzeer een bende toffe peren) verlaten moet.

Team Netlash, mid 2008 (#)

Nu, de kantoren van Netlog & Netlash zijn niet zo gek ver van elkaar verwijderd (de Veldstraat door en ik ben er), ik ben er strak van overtuigd dat ik af en toe nog wel eens m’n kop zal laten zien (al was het maar om “The Dirkster don’t care” doorheen het kantoor gescandeerd te horen) of dat we elkaar ‘s middags in De Kastart tegen het lijf lopen 😉

Uiteraard blijf ik er ondertussen voor gaan, ten kantore Netlash. M’n opzegtermijn heb ik trouwens opzettelijk wat langer doen lopen dan wettelijk vereist om zo het lopende AB project tot aan de eerste oplevering in goede banen te kunnen leiden 😉