De laatste tijd blog ik minder. Hoe dat komt is simpel: het clichématige “tijdsgebrek”, maar zeker ook Twitter (en bijgevolg Facebook gezien alles wat ik op Twitter plaats als Facebook status tevoorschijn komt) waar alles in the heat of the moment beschikbaar komt. In het begin had ik het niet voor de term microblogging zoals ze Twitter bestempel(d)en, maar ik moet nu echter vaststellen dat het er wel op neerkomt …
- Een interessante finding wordt al gauw via Twitter verspreid,
- YouTube filmpjes die ik leuk vind — en bijgevolg favorite op YouTube — komen automagisch op Facebook tevoorschijn,
- Foto’s die op Flickr geplaatst worden komen meteen ook op Facebook terecht,
- Informatie over Franske (of iets anders, maakt niet uit) wordt op het moment zelf getweet waardoor een blogpost (die veel lijviger zou zijn) uit blijft,
- etc.
~
Vorige week was het opnieuw tranceFUSION, een mega event (7000 bezoekers) dat we met onze scoutsgroep organiseren. Gezien ik de voorbije twee jaar niet zo veel in Deinze meer vertoefde (maar daar komt binnenkort verandering in — verhuizen en zo) was het lang geleden dat ik sommige mensen in den lijve gezien had.
“Eeej, Bramus! lang geleden … oewist?”
— “Goed goed … ‘k weet niet of ge’t weet maar in januari …”
“Ja, worde gij papa hé!”
— “Euh?”
“Facebook hé man!
Gepakt op m’n eigen terrein … het doet een mens nadenken. Nu, ik zit geenszins te twijfelen of ik al dan niet te veel informatie te grabbel gooi —ikzelf heb er geen probleem mee, een mens mag gerust weten wat m’n doen en laten is. Op zo’n moment begin ik echter na te denken over het feit dat hoewel ik minder blog, ik meer informatie de wijde wereld instuur. Finaal gezien komt het dilemma “nu direct tweeten” of “later eens over bloggen” naar boven borrelen: Hou ik iets voor later om m’n blog nog actief te houden of richt ik me meer op het directe gebeuren à la Twitter/Facebook?
~
Woensdag waren we bij de gynaecoloog op maandelijkse controle, maar dat vertelde Twitter u al. Wat echter niet op Twitter kwam is feit dat Franske ondertussen 1200 grammen weegt en we voor de eerste maal het gezicht van hem gezien hebben! Onder het motto “pics or it didn’t happen” een foto:
Zij die het niet goed zien, hier een versie met wat extra markeringen bij …
Inderdaad, Franske is aan het “duimen” in de buik! How cool is that?! Verder hebben we ook nog Franske zijn neus gezien … en die heeft hij blijkbaar van de mama in spé meegekregen. *knorknor*
Ach, nog twee maanden en dan is ie er al, ons Franske!