Op het einde van het studietraject dat onze studenten afleggen is er een vier maand durende stage gepland, met een stageboek en presentatie als tastbaar eindresultaat. Waar de meesten nog hun slag in de presentatie kunnen slaan door “wat op hun taal te letten“, gaat – taalkundig, niet inhoudsmatig – meer dan driekwart op z’n bek in het geschreven stuk (viz. het stageboek).
Zinnen die geen zinnen zijn, onderwerpen en/of lijdende voorwerpen die plots ontbreken, het door elkaar gebruiken van de tegenwoordige en verleden tijd … in één zin, het neerschrijven van spreektaal (op een blog kan dit uiteraard, maar in een technisch rapport?!), het gebruik van énorm korte zinnen al dan niet in combinatie met het schrijven in een ware “liefste dagboek”-stijl, … en dan heb ik het nog niet eens over dt fouten gehad (een handvol per pagina vormt geen uitzondering!)
Bij navraag bij m’n collega’s blijkt dat de studenten die ik begeleidde niet de enige zijn; zowaar bij elke docent doet deze situatie zich voor. Wat hen vooral opvalt is dat het verschil in “schrijfkunde” tussen de voorbije jaren en het huidige afstudeerjaar markant is.
Op zo’n momenten begin ik me uiteraard vragen te stellen over de opleiding van onze studenten: Hoe komt dat zij hun moedertaal onkundig zijn? Is dit enkel binnenin onze richting, of is – ruimer gezien – de kwaliteit van het vak Nederlands in het humaniora erop achteruit gegaan?
Uiteraard is er het alomtegenwoordige gebruik van chat- en smstaal wat hier zeker een rol in speelt. Echter geloof ik niet dat die dé grote boosdoener is want geef toe, dit kan toch niet zomaar van de ene op de andere dag (in dit geval jaar)? Er zou dan toch eerder een geleidelijke overgang waargenomen moeten worden, niet?
Dat onze taal in dergelijke richting devolueert doet me even stilstaan (én bloggen), … en ik ben blijkbaar niet de enige.