Maar liefst veertien dagen zijn er gepasseerd sinds m’n laatste sigaret. Ik ben trots op mezelf … en nog eens énorm verbaasd ook eerlijk gezegd! Vijftien dagen geleden rookte ik nog vollen bak; De dag erop niks meer (Cold Turkey, jawel!). Last? Niet echt nee. Of toch?
Het “stoppen met roken” valt eigenlijk heel goed mee. Echt hunkeren naar een sigaret zit er niet in. De reflex om te roken zit wel nog in me: Na het eten zit ik al in m’n broekzak te roefelen om m’n pakje te nemen en dan daagt het in me: “Juist ja, ik rook niet meer“.
Smoking Kills! (#)
Het lukt aardig goed moet ik zeggen … maar ik merk wel dat ik ietwat nerveuzer rondloop (een afkickverschijnsel?), vaak in m’n keukenkast/koelkast aan het kijken ben of ik niet iets kan eten (dik, vet, én rond word ik ooit nog eens!) en wat meer kortaf dan anders loop.
Van dat laatste heb ik zelf niet zo veel last … maar – nu ik er op terugkijk – m’n vriendin echter wel: de eerste week heeft ze het zwaar mogen ontgelden want nog nooit liep ik zo kort van stof. Het is alsof ik met een vierentwintiguurdurend ochtendhumeur rondloop. Dat, samen met het feit dat zij zelf ook nog eens gestopt is, en je raadt het al … Fijn is anders!
Nu, dat zegt ze me ook (“fijn is anders”); En het is nog maar eens goed ook dat ze dat doet! Kwestie van alles in balans te houden 🙂
Nog zesentwintig keer slapen en het is vier augustus. Wat er – naast het feit dat Den Duits anno 1914 op die dag ons Belgenland binnenviel – dan zo speciaal is aan die dag? Vrij veel eerlijk gezegd.
Vooreerst heb ik slinksweg willen erkennen dat ik te veel rook. Na een veredelde poging een paar jaar terug waarna ik 3 maand effectief niet gerookt had herviel ik al snel. De momenten op café waren het ergst om als roker aan de sigaret te weerstaan. Gezien ik met de toenmalige collega’s van T&T vrij vaak een pint ging drinken … tjah, al gauw werd er hier en daar een sigaret geschooid en na een tweetal weken volgde de aankoop van een versch paksken tabak met alle gevolgen vandien.
Toen nog mét sigaret …
Naast de gezondheidsredenen, geuroverlast, tekenen van verslaving, etc. speelt het financiële ook een rol om – voor echt deze keer – te stoppen. De datum om te stoppen werd op vier augustus vastgelegd en dat heeft alles met onderstaande te maken.
Sommigen hadden het hier en daar reeds opgevangen, sommigen weten het bij deze: op vier augustus verander ik van werk en ruil ik het Netlash vaandel voor dat van Netlog in. In tegenstelling tot m’n vorige jobverschuiving was het deze keer een énorm moeilijke keuze om maken: kiezen goed en goed doe je net iets minder snel dan tussen goed en niet goed weet je 😉
Bij Netlog zal ik het team van developers vervoegen en zowat de zelfde functie als ik bij Netlash heb vervullen, maar dan op een nét iets grotere schaal. Daarenboven vergezel ik aldaar een handvol ex-Wax-collega’s, waar ik wel naar uitkijk. De keerzijde van de medaille dan weer is dat ik het de huidige collega’s (evenzeer een bende toffe peren) verlaten moet.
Team Netlash, mid 2008 (#)
Nu, de kantoren van Netlog & Netlash zijn niet zo gek ver van elkaar verwijderd (de Veldstraat door en ik ben er), ik ben er strak van overtuigd dat ik af en toe nog wel eens m’n kop zal laten zien (al was het maar om “The Dirkster don’t care” doorheen het kantoor gescandeerd te horen) of dat we elkaar ‘s middags in De Kastart tegen het lijf lopen 😉
Uiteraard blijf ik er ondertussen voor gaan, ten kantore Netlash. M’n opzegtermijn heb ik trouwens opzettelijk wat langer doen lopen dan wettelijk vereist om zo het lopende AB project tot aan de eerste oplevering in goede banen te kunnen leiden 😉
