Nieuw in Gent

De Gentse Feesten zijn gister gestart. Waar ik zat? In het verre Limburg, meerbepaald Herk-de-Stad, Rock Herk (een gratis (!) festival) aan het meepikken. Reden van afzakken was Battles, een Amerikaanse math rock band, u waarschijnlijk bekend van o.a. Leyendecker vanop hun Mirrored CD (hint: rechts op die play knop drukken 😉 )

Battles – Leyendecker (Album version)

En ja hoor, die ene band was het meer dan waard om me een goeie 140 kilometer van m’n habitat te verwijderen; Live zijn ze meer dan geniaal en smijten ze zich volledig (bewijze de drummer alleen al, die na het eerste nummer reeds door en door nat was)!

Battles, Live @ Rock Herk

Al hun nummers brengen ze with a little twist: Als ik de YouTube filmpjes bekijk dan merk ik dat op geen van hun optredens twee nummers exact hetzelfde zijn: telkens brengen ze het tot een hoger niveau en spelen ze vlot met ritmes en velerlei effecten (distortions en zo).

Battles – Leyendecker (live)

Naast Leyendecker was één van de andere hoogtepunten Atlas, énorm catchy dankzij de prettige vocals (je wordt er zowaar vrolijk van 🙂 ). Leukste van al is dat de zang geen sample maar evenzeer live gecrusht en gedaan wordt; Inderdaad, beetje zoals de eerder vermelde Yaov & Stijn 😉

Battles – Atlas (Live in studio)

Battles – Atlas (Live @ Roskilde)

Battles – sz2 (Live)

Battles – Race In (Live)

Battles – Tij (Live)

Ja hoor, ik ben nóg meer gevallen voor hen dan ik het al was, ook al hebben ze het zelf soms nog wat lastig om meteen het perfecte ritme te vinden (het laatste geplaatste “Tij” bvb is een aartsmoeilijk nummer), maar dat is al snel gecorrigeerd dankzij hun énorm vlotte samenspel 🙂

Enfin, vanavond es de Gentse Feesten gaan checken … we zullen zien wat het geeft, zo tussen de grote massa (ik zie er eerlijk gezegd een beetje tegenop).

Zoals beloofd staan de foto’s van Sigur Rós hun optreden @ Rock Werchter 2008 online.

Jón Þór “Jónsi” Birgisson

Orri Páll Dýrason

Georg “Goggi” Hólm

Kjartan “Kjarri” Sveinsson (links)

Lang leve het 55-200 objectief! En ja hoor, naar goede gewoonte zitten er een handvol pano’s tussen 😉

De volledige set kan je op m’n Flickr Account bekijken (tip: de slideshow knop zit rechtsboven). Ik geniet nog steeds na … kan niet wachten tot 16 November er is!

O ja, foto’s van Ben Harper staan eveneens online 😉

Ben Harper

Als “Met gezoem in onze oren spelen we eindeloos” wordt het vrij vertaald (en je spreekt het alsvolgt uit: /mɛð sʏð i ˈeiːrʏm vɪð ˈspɪːlʏm ˈɛntaløyst/), de titel van de nieuwe CD van Sigur Rós (één van m’n favoriete artiesten). Zonder gezoem in m’n oren kan ik er eindeloos naar luisteren; De single Gobbledigook heb je waarschijnlijk al op de radio horen passeren.

Alhoewel ik in 2006 op Rock Werchter rondliep heb ik ze daar niet aan het werk gezien. Reden: ze waren me toen nog vrij onbekend (shame.on.me) en toen ging m’n voorkeur uit richting dEUS die terzelfdertijd de Main Stage onveilig maakte.

Dit jaar waren ze terug op Rock Werchter, maar dan op de Main Stage ipv de Marquee. Aangezien ik er dit jaar als medewerker rond liep (zij die m’n Twitter volgen hebben het waarschijnlijk wel gemerkt) kon ik de kans om ze deze maal te zien natuurlijk niet links laten liggen.

Gewapend met onze rugzakken, kw’s, wat eten en drinken en onze fototoestellen (de foto’s gooi ik nog wel online, camera niet bij momenteel) zakten ik en m’n vriendin (eveneens Sigur Rós fan, zij was er wél bij in 2006 – *jealous!*) reeds tijdens het optreden van Ben Harper (die ervoor speelde) af richting de Main Stage om helemaal vooraan te staan, hoewel dat niet zo aan mij besteed is (ik heb liever wat bewegingsruimte rondom me).

Man man, druk was het daar vooraan inderdaad! Naast de Sigur Rós fans stonden de Radiohead fans (Radiohead speelde erna) er ook reeds. De spreuk met die blikken en die sardienen kwam in me op.

Nu, ik ben blij dat we tussen de grote massa stonden want het optreden was fe-no-me-naal! Naast een paar klassiekers van Von, Ágætis byrjun, ( ) en Takk… speelden ze natuurlijk ook hun nieuw materiaal. Hoogtepunt was zeker en vast Gobbledigook: bakken sfeer, mede dankzij het confettikanon dat plots in gang schoot! Echte kippevelmomenten!

Nagenieten doe ik nog steeds, dankzij YouTube:

De opener, Svefn-g-englar van Ágætis byrjun.

Svefn-g-englar, andere hoek (en wat beter beeld)

Glósóli van Takk… *KIPPEVEL!*

Hoppípolla, van Takk…

Untitled 8, van ( ) *KIPPEVEL!*

Gobbledigook

Gobbledigook, right in between the crowd

Ach, ik zou hier nog bakken meer filmpjes kunnen zetten; Zo betoverend zijn ze!

( update: de vermoedelijke setlist zou hier te vinden zijn 😉 )

Wil je ze zelf aan het werk zien, dan kan dat nog op Pukkelpop. Geen zin om in de modder te staan? Geen nood, op zondag 16 november maken ze Vorst Nationaal onveilig. Is 16 november nog te lang veraf? Geen nood, Heima is er om je honger te stillen.

Uiteraard heb ik op Werchter nog wat andere optredens tijdens het werken door meegepikt … uitblinkers waren Vampire Weekend, Moby (WOW!), Underworld (Nog meer WOW!), Jay Z (“Get that dirt of your shoulder!“). Grootste tegenvaller waren The Chemical Brothers; En Soulwax had ik liever als de oude Soulwax aan het werk gezien, niet de E-Talking versie (maar goed was het wel!).

Je kent ‘m wel, dat gele gekke mannetje dat z’n roemtocht startte door z’n aantreden in een Levi’s reclame. Op het werk (het huidige welteverstaan 😉) vergelijkt men me er soms mee, zeker op de momenten wanneer ik me in The Zone bevind en de beats rijkelijk doorheen m’n Sennheiser HD 490 vloeien.

Ik ga alvast RA.042 nog eens opleggen:)

Het blijft door m’n hoofd spoken die It’s you van ESP (1998! – zoals eerder vermeld) en dat mede dankzij de Resident Advisor Podcast #42 – met een toch wel erg vette tracklist, aaneengeregen door de heren van Âme (bekend van Rej) – die toch wel wekelijks doorheen de speakers knalt.

You feel me move, you wanna follow
I take a turn it’s hard to follow
you want my touch, I want your body
I feel the heat

It’s you, it’s you I want tonight
The heat is on, I want your love tonight
It’s you, it’s you I want tonight
You’re the one, my body wants tonight
I feel the heat

I feel it getting stronger
You got to (?) push a little longer
There is no pain in the pleasure
I feel the heat

(refrain)

(refrain x 2)

Heerlijk!

Er loopt heel wat muzikaal talent rond op deze aardkloot. Een handvol ervan bereikt de grote massa via de hedendaagse kanalen zoals MySpace, YouTube, Last.fm, etc. Van die paar zijn er zelfs een paar parels die hun doorbraak aan deze kanalen te danken hebben, denk maar aan Kate Nash bijvoorbeeld.

Een strakke clip die de voorbije dagen circuleerde is er eentje van Pogo, een (voorlopig) onbekende Oostenrijker Australiër (#) die besloot om wat samples uit Alice in Wonderland te ontlenen en zo het énorm aanstekelijke Alice er uit te distilleren (voor 90%  bestaande uit de genomen samples).

Het klinkt énorm goed moet ik zeggen en het doet me zelfs denken aan een paar nummers van de klassiekers Broke Beats & Music By Cavelight van Blockhead, welke ook heel wat knip en plakwerk vergden.

Nu, ik zie Pogo niet meteen doorbreken met z’n remix (die je nota bene – naast ander materiaal van hem – kan downloaden) … het zal hem wel wat internet fame en een bak listens op last.fm opleveren 🙂

Smaakt naar meer!

Update: Tijdens het plaatsen van dit bericht wou ik naar nog een ander nummer verwijzen maar m’n brein liet me even in de steek om naam en artiest terug te reproduceren. Nu, drie dagen later, valt het me te binnen: Blink van John Dahlbäck. Ijzersterk nummer met catchy gibber!

I’ve been hurt
Our love
makes you unsure
time to Blink

… zouden de lyrics zijn, hoewel er toch wel een paar varianten (o.a. met “she hopes sure” ipv “makes you unsure”) op het net circuleren 🙂

Gisteren verraste m’n broer me door effectief eens z’n mails te lezen en te antwoorden. Sterker nog, hij stuurde zelfs een linkje, wijzend naar Club Thing van Yoav, door – niet echt iets van z’n gewoontes!

Yoav – Club Thing

What would you say to be paid to be one of the beautiful?
Such a beautiful face.
Such a beautiful girl

Ik moet zeggen, het nummer heeft me te pakken! Reeds een paar keer doorheen de speakers laten knallen, vragend naar meer. Gezien ik me toch op YouTube bevond heb ik dan maar meteen wat doorgeklikt en gedaan; Je kent dat wel, het typische “verloren lopen op YouTube” zoals ik het noem. Nog paar minuten later had ik de live versie van Club Thing en van Beautiful Lie – een ander nummer van Yoav – te pakken.

Yoav – Club Thing (Live)

Yoav – Beautiful Lie (Live)

Fijn. Zeer fijn. Zeker als je weet dat die man het allemaal op z’n eentje doet (zie begin Beautiful Lie waar hij alle stukjes even inspeelt en zo laat loopen). Bij momenten doet het me terugdenken aan onze eigen Stijn (het feit dat z’n website stukken beter kan laten we even terzijde),die het ook allemaal in z’n eentje doet (of deed als ik de recente filmpjes bekijk?).

Stijn, Live @ 3voor12

Op Leffinge Leuren 2005 zag ik hem aan het werk, gepackt tussen z’n samplers, mixers en ander audiomateriaal. Vol bewondering zat ik te kijken terwijl hij Sexjunkie ten berde bracht: Zowat alle bits ‘n pieces van het nummer draaide hij live door z’n sampler (is dit de correcte term?), waardoor de dubbele stem in een liveset geen enkel probleem was (zie onderstaande filmpje, vanaf minuut 3, voor wat duiding). Geniaal gewoonweg!

Stijn – Sexjunkie

Ach, ik ga Euphoric nog eens opleggen … ijzersterke plaat met het meer dan shitterende G.Daddy – mét vocals van Raymond van het Groenewoud – als afsluiter!

Stijn – G.Daddy

‘t komt in orde

cos’ I’m your grandaddy yeah-eah
and you’re my sweet sugar pie
grandaddy yeah-eah
and you’re my sweet sugar pie

zachtjes aan niet te snel
rustig aan, dan lukt het allemaal wel

ik kan u alles geven
maar wacht nog effe
ik zen nog ni zo rijk

but I’m your grandaddy yeah
and you’re my sweet suger pie
grandaddy yeah-eah
and your my sweet sugar pie

‘t komt in orde
‘t komt in orde

Altijd fijn om nieuwe muziek te ontdekken, evenals het herontdekken van de oude grijsgedraaiden!

Gisteravond ben ik richting Charlatan afgezakt om Red D feat. Lady Linn te gaan bewonderen; (Classic) House met een ijzersterke stem erbovenop, een ideale mix als je’t mij vraagt!

In Deinze opgegroeid zijnde is Red D me geen onbekende. Vanaf m’n eerste stappen in het uitgaansleven (meerbepaald in “de Clues“) was Red D (of iemand anders van het ondertussen aan een stille dood gestorven (?) Kinky People DJ collectief) steeds van partij en werd m’n muzieksmaak dan ook sterk onder invloed van hem/hen bepaald, waarvoor dank uiteraard.

Ach waar is de tijd dat we zwaar zaten te feesten op Flashback, The Force & Crispy Bacon van Laurent Garnier (enige jaren voor hij écht bekend werd in ons belgenland) en ander (toendertijd) minder bekende uit Detroit overgewaaide diepe schijven?

Lady Linn is evenmin een onbekende; Je kent ze waarschijnlijk ook wel, als zangeres van Skeemz, Bolchi en Lady Linn and her Magnificent Seven. De single That’s Allright van Here We Go Again zal je zeker en vast bekend in de oren klinken; Ik ben alvast verkocht!

Nu, ik moet eerlijk zeggen dat ik ze via het Red D feat. Lady Linn project leren kennen heb, en vervolgens van daar uit teruggewaaid ben naar Skeemz & Bolchi (alhoewel City Trippin me vrij bekend in de oren klonk) … niet de normale gang van zaken, maar zo gaat dat nu eenmaal bij me.

Dus gisteravond was het zover; voor de vierde keer geloof ik Red D feat. Lady Linn gaan zien, deze maal in de Charlatan (Barbaar) (de keren ervoor was het in de Make-Up Club en de Clues).

Naar goede gewoonte zat de Charlatan weer afgeladen vol en ja hoor, vanaf de eerste schijf – een échte House Classic (anno 1989!) “It’s You” van E.S.P, weliswaar een paar toeren versneld – zat de sfeer er meteen in!

It’s you, it’s you I want tonight.
The heat is on, I want your love tonight.
It’s you, it’s you I want tonight.
You’re the one, my body wants tonight.
I feel the heat!

Van toen kon het niet meer stuk, de DJ-Set ging lekker door met af en toe een (ijzersterke) vocal van Lady Linn erover. Inderdaad, het wist me en de rest van het volk énorm te smaken, maar ik had niet anders verwacht eerlijk gezegd!

Meer foto’s zien? Check de set op m’n Flickr Account 😉

O ja, vanavond staat Jo Hancock – Charlatan Resident – op het programma (in de zaal), evenzeer een aanrader … wie weet zak ik ook nog even af richting Charlatan vanavond 🙂

Van Katrien ontving ik een stokje dat naar m’n radio-luistergedrag polst. Nu, ik moet grif toegeven dat er maar een mager twijgje op dat stokje te enten valt aangezien ik bijna nooit naar de radio luister.

Nu, ik ben geen zonderling of zo maar het komt er gewoon niet meer van. De enige momenten dat ik naar de radio luister zijn die als ik in de wagen zit. Aangezien ik niet voorzien ben van een superdeluxe autoradio, maar een oordegelijke (en waarschijnlijk nog bakelieten ook!) radio met cassettedeck, staat de radio op … op StuBru uiteraard!

Af en toe waag ik aan een MP3 via m’n iPod, maar da’s enkel voor de echt lange ritten en dat komt vrij zelden voor. Op zo’n momenten komt m’n aftandse radio énorm goed van pas: een simple fake-cassetje met kabeltje aan erin steken en het ding doet z’n werk. Geen gepruts met verborgen audiokabels, USB-kabels, FM-zenders, noch ander gespuis.

Ik moet wel zeggen dat ik vroeger (zo’n twee jaar geleden tot een half jaar terug) wat vaker naar de radio luisterde, aangezien ik me toendertijd met de wagen van en naar m’n werk begaf. ‘s Ochtends was het rustig ontwaken samen met Wim Oosterlinck (ondertussen naar 4FM dacht ik) en grote tas koffie (dubbele Senseo) bijdehand; ‘s Avonds relaxen met de grote Peter van de Veire show (ondertussen verhuisd naar het ochtendblok) op.

Nu ik er over nadenk mis ik het eigenlijk wel een beetje, die radio. Tijd dat ik eens een tuner op de kop tik om aan m’n installatie te hangen. Zal hoogstwaarschijnlijk meer dan goed van pas komen op de momenten dat ik even het bos niet meer door de CD/MP3-bomen zie (zie ook “Luistergedrag“).

O ja, ik moet dat ding hier nog doorgooien ook … iemand van de (ex-) collega’s die niet verlegen is om over z’n radio-avonturen te elaboren mag gerust z’n gang gaan zou ik zo zeggen; U weze bij deze gepord Jared, Dirk, Johan, Bert, Tijs, Karen, Bram, Davy & Bart!

Vandaag gaf m’n collega Johan een link naar Lastgraph door, een site waar je grafieken van je Last.fm account kan genereren. Na het invoeren van m’n username bramuz kwam er een fraai ogende grafiek, die m’n Top Artists weergeeft, uit.

(Klik op afbeelding voor PDF versie)

Het leuke aan de grafiek is dat ik er een beetje m’n doen en laten mee kan backtracen. Zo vallen er twee duidelijke dipjes op te merken in de gegenereerde grafiek. Als ik even terugdenk dan valt de dip eind December te verklaren aan de hand van een mini-reisje richting Frankrijk welke ik toen gemaakt heb. De tweede dip, eind Januari, is te wijten aan het feit dat ik toen een week knock-uit in m’n bed lag met de griep.

Verder spot ik ook enkele invloeden die m’n luistergedrag stuurden. Zo heb ik in Januari énorm veel geluisterd naar Beirut, zeker en vast te wijten aan Studio Brussel die hun plaat Nantes (u zeker niet onbekend) zowaar grijs draaide. Sinds midden Februari ben ik ook verkocht aan Burial, een groep die ex-collega Thomas me aanraadde.

Wat ook uit m’n last.fm te tracken valt is dat ik keer op keer naar volledige CD’s luister en niet zomaar lukraak een paar nummers van verschillende groepen en/of genres op Shuffle steek; Misschien ben ik hierin abnormaal maar ik probeer steeds een CD van begin tot eind uit te luisteren; Voor mij is iedere CD op zich een boek, waar de verschillende hoofdstukken elkaar netjes opvolgen.

Constante lijnen doorheen m’n luistergedrag zijn de portables (zowel Girls Beware! als de nieuwe Topless is More doen het voor me), Blockhead (vooral dan Music by Cavelight), de magische Ijslandse Múm en Sigur Rós, en niet te vergeten de Nieuw-zeelandse Fat Freddys Drop (de geniale Hope For a Generation EP). Naast deze namen vergeet ik ook Bonobo, Booka Shade, Ellen Allien & Apparat, Massive Attack, Guru, Azure Ray, Endorphin (met hun schitterende Bastille), Slint, The Knife, Yann Tiersen (nee, niet de Amélie Poulain soundtrack, maar ook z’n andere platen) en vele vele vele anderen.

Jammer genoeg ben ik nog maar sinds September op Last.fm gesprongen; iets wat ik veel eerst moest doen nu ik er op terugkijk. Zo zouden m’n charts zeker en vast andere namen in m’n Top Artists omvatten. Ik denk maar aan The Streets, Death Cab for Cutie, The Postal Service, Zero7, Farben, Thom Yorke, Daft Punk, Cartel, Mogwai, en nog een hoop die vroeger steevast door m’n speakers knalden (vooral dan The Streets & Death Cab & The Postal Service).

Ik vermoed dat het ondertussen meer dan duidelijk is dat ik naar velerlei soorten muziek luister: gaande van Postrock/Indie over Electronica & Minimal via Ska & Funk & Trip-Hop naar Hip Hop om dan weer via House & Techno de cirkel rond te maken.

Inderdaad, alles weet ik wel te smaken … zolang er maar geen “Vlaamsche Chansons” op me afgevuurd worden (alhoewel Louis Neefs z’n Jennifer Jennings er met plezier in gaat).

Een hele boterham alweer, tot op Last.fm?

(Ik hoop dat ik bij deze ook Ghosty z’n stokje beantwoord heb 😉)