Nieuw in Gent

Morgen knijp ik er samen met m’n lief twee weken vantussen uit en gaan we met onze konten onder de Franse zon gaan liggen.

De rit start morgenvroeg om 9u en dan vertrekken we naar de streek rond Honfleur, vlak onder Le Havre. Van daaruit gaan we de dag erna verder om te Chaumont-sur-Loire de prachtige tuinen gaan bekijken (tnx 4 the tip, wio!), wat kastelen en van dat ander fraais te spotten. Twee dagen later houden een pitstop bij m’n tante, die net onder Limoges woont, om vervolgens verder zuidwaarts te trekken.

Eerste haltes in het zuiden zijn Vallon Pont d’Arc en La Roque-sur-Céze met o.a. de Cascade de Sautadet (tnx 4 the tip, Jasper!), wat er wel VET uitziet 🙂

Collega Jasper @ Cascade de Sautadet (#)

Na een city visit van Avignon (snel even een danske op de brug placeren ewaar) rijden we door tot in de Camargue (Arles meerbepaald) waar we hopen om een drafke doorheen het natuurpark te zetten.

Gezien we dan toch helemaal onderaan Frankrijk zitten kunnen we enkel nog horizontale bewegingen maken op de kaart. Uit de bus kwam de Côte-d’azur waar we enkele pittoreske dorpjes op en rond Antibes & Nice onveilig schikken te maken. Een bezoek aan één van de parfum-musea te Grasse staat natuurlijk ook op de planning.

En dan zijn de twee weken vakantie helaas al om en rijden we terug richting Gent/Deinze, wschl met een pitstop rond Dijon ergens (kwestie van niet als een zombie doorheen da nacht over de autostrade te scheuren).

Een strak plan, waar we zeker ietwat van gaan afwijken; Als er één ding is wat m’n scoutsverleden me geleerd heeft is het namelijk dit: “Fuck de planning” 😀

In kaartvorm ziet dat toerke er trouwens zo uit (dank u Google, Google Maps, Flickr, …)

Grotere versie nodig?

Bon, ik ga alvast nog wat verder de wagen gaan laden … er staan nl. nog een paar dingetjes op m’n todo-list die ik zeker niet mag vergeten 😉

A bientôt, copains!

Je kent het wel, je schrijft iets, en enige tijd later kan je er wat meer over vertellen. Tijd om wat draadjes op te pikken en jullie van een paar updates te voorzien.

Dubai

De bouw van het geraamte van de Burj Dubai zin in de eindfase, wat alweer voor een bak spectaculaire foto’s zorgt (update: Hier nog een bak!)

Sigur Rós

Ze traden op in het MoMa … en de beelden staan online! Krijgt kippevel! (de ietwat handige harry ziet in de broncode van de pagina de link naar de .flv staan en downloadt die lekker lokaal ;))

Manbag

Alhoewel spiksplinternieuw, ligt die ondertussen netjes opgeborgen in m’n kast gezien ik nu dagelijks een MacBook Pro van en naar het werk meezeul. De MBP paste er natuurlijk niet in, dus heb ik me maar een degelijke rugzak – eentje van The North Face – aangeschaft.

Mijn nieuwe rugzak: de Big Shot van The North Face

Studiootje

M’n bovenbuurvrouw weet me te melden dat ze misschien verhuist, iets waar ik stiekem op hoopte. Nog een goeie twee weken en ze kan me van definitief antwoord voorzien. Daarenboven verhuist een vriendin van me ergens eind Oktober vanuit haar studio nabij de Vooruit. Tijd om wat zaken te vergelijken (ligging, bereikbaarheid, grootte, prijs, infrastructuur, …). Ik hou jullie op de hoogte!

Red D feat. Lady Linn

Op Dioniss, een gratis festival op het gemeenteplein van St. Denijs, heb ik haar samen met haar Magnificent Seven aan het werk gezien. Een aanrader!

Luistergedrag

De portables blijven numero uno, met 1000 (and counting) listens. Sigur Rós wipte deze week over Blockhead naar nummer twee.

Nieuwkomers zijn Burial (ontdekt via m’n buurman Thomas) en Lady Linn. Death Cab for Cutie is ook in de top 10 gekropen, dankzij de release van hun nieuwe CD Narrow Stairs (en hun optreden in het Openluchttheater, te Rivierenhof, Deurne

Death Cab For Cutie, Live @ Rivierenhof, Belgium

De heren van Fat Freddys Drop hebben trouwens een nieuwe single – genaamd The Camel – die je gratis en voor niks kan downloaden uit! Op 12 november passeren ze trouwens in Parijs, aldus deze tourcalendar 😉

Auto

M’n geliefde Berlingo heeft er net 2 dagen bij de garagist opzitten. Het olielek dat me al 2 jaar parten speelt werd eindelijk gefixt. Fijn! De daaropvolgende factuur was dat net iets minder: maar liefst zeshonderdnegentig euroots zijn in één klap van m’n rekening gegaan. Urgh!

Ik denk dat het zowat is 🙂

Maar liefst veertien dagen zijn er gepasseerd sinds m’n laatste sigaret. Ik ben trots op mezelf … en nog eens énorm verbaasd ook eerlijk gezegd! Vijftien dagen geleden rookte ik nog vollen bak; De dag erop niks meer (Cold Turkey, jawel!). Last? Niet echt nee. Of toch?

Het “stoppen met roken” valt eigenlijk heel goed mee. Echt hunkeren naar een sigaret zit er niet in. De reflex om te roken zit wel nog in me: Na het eten zit ik al in m’n broekzak te roefelen om m’n pakje te nemen en dan daagt het in me: “Juist ja, ik rook niet meer“.

Smoking Kills! (#)

Het lukt aardig goed moet ik zeggen … maar ik merk wel dat ik ietwat nerveuzer rondloop (een afkickverschijnsel?), vaak in m’n keukenkast/koelkast aan het kijken ben of ik niet iets kan eten (dik, vet, én rond word ik ooit nog eens!) en wat meer kortaf dan anders loop.

Van dat laatste heb ik zelf niet zo veel last … maar – nu ik er op terugkijk – m’n vriendin echter wel: de eerste week heeft ze het zwaar mogen ontgelden want nog nooit liep ik zo kort van stof. Het is alsof ik met een vierentwintiguurdurend ochtendhumeur rondloop. Dat, samen met het feit dat zij zelf ook nog eens gestopt is, en je raadt het al … Fijn is anders!

Nu, dat zegt ze me ook (“fijn is anders”); En het is nog maar eens goed ook dat ze dat doet! Kwestie van alles in balans te houden 🙂

Wanneer ik deze posts hier allemaal lees dan besef ik (nog maar eens) al te goed wat empathie is. Op een dag … dan is’t aan mij! 😉

Je kent het wel:

1. Er is iets nieuw
2. Je komt op onbekend terrein terecht
3. Je leert nieuwe mensen kennen

Eén voor één doen die scenario’s je wat onwennig voelen. Of het nu is omdat:

1. Je iets (op)nieuw moet aanleren/aangeleerd krijgen (waardoor je heel even terug zo hulpeloos als een pasgeborene wordt).
2. Je de omgeving moet verkennen om te weten waar zich wat bevindt, wat de gewoontes zijn, etc.
3. Er op hoopt om Pieter, Jasper, Maarten, Marc, … (samen met de 20 andere gezichten die je die dag voor het eerste zag) niet met de verkeerde naam aan te spreken.

Question! (#)

Plots ben je terug aangewezen op vragen stellen; Gelukkig word je goed opgevangen en wat op weg geholpen, kan je teruvallen op bepaalde basiswaarden die je doorheen je leven opgebouwd hebt, of profiteer je van een paar handigheden:

1. Indertijd heb je leren lopen. Eens nu opnieuw te leren kruipen kom je al snel op dreef en begin je al snel terug te stappen en finaal te lopen. Kwestie van de klik te maken en een paar routines aan te passen.
2. Je gaat af op je instinct, vraagt hier en daar wat en bent niet bang om eens een kast/deur open te trekken. Gelukkig heb je een paar herkenningspunten (signalisaties, personen, …) in de omgeving waar je zaken aan vragen kan.
3. Je aanvaardt dat je vaak even zal moeten denken om gezicht en namen te linken; Gelukkig leven we in een digitaal tijdperk waar iedereen met een avatar zich kenbaar maakt. Daarenboven zit je nog in een omgeving waar die personen veelal een foto van hun kop aan hun naam hangen. Handig!

Van werk veranderen … het laat toch zo z’n indrukken na! Heel even krijg je zelfs flashbacks naar de eerste schooldag; Alles is anders:

1. Plots werk je fulltime op Mac, na jaren XP (en z’n voorgangers) te hebben gesleten: Welk programma is de vervanger van dat ene waar je al jaren mee werkt? Wat is de shortcut voor X op dit systeem? Waar zit de accolade op dit AZERTY keyboard? Daarenboven word je ook nog even in een gans nieuwe ontwikkelomgeving gestort. Gelukkig zijn er hier en daar een paar gelijkenissen met voorgaande systemen waar je mee werkte.
2. De locatie waar je je bevindt voelt eerst als een doolhof aan: Waar precies kan ik hier koffie versieren? Waar kan ik aan balpennen geraken? Waar is het toilet hier eigenlijk? Naar waar leidt die deur? Om hoe laat wordt de middagpauze normaal gezien genomen? Waar ik persoon X vinden?
3. Je versterkt een reeds bestaand team en probeert in te schatten hoe iemand is, hoe hij/zij zal reageren op bepaalde zaken en bovendien probeer je om niet als een halve gare over te komen (te wijten aan het feit dat je af en toe olifantengeluiden zit te produceren – en dat nog eens op Twitter uit ook – of als Flat Eric zit te programmeren) 😀

Netlog, hartje Gent (#)

O ja hoor, het was een fijne week, die eerste bij Netlog … en het bolt al aardig goed ook. Smaakt naar meer 🙂

Precies twee weken geleden vloog ik er nog eens in door een dweilke te placeren in m’n studiootje. Daarbij hoorde natuurlijk het nodige geschuif met alles wat hier staat om zo alles netjes te krijgen.

Tijdens een moment van onoplettenheid stond ik plots aan de kabel van m’n wekker te trekken omdat die vastzat onder de poot van m’n zetelbed. De lusterklem die ik er indertijd tussengeplaatst had (om de kabel wat langer te maken) was blijkbaar niet van de sterkste meer en plots … *BOOM!*

Boom! (#)

Gecombineerd met de nodige knal, vonk, brandgeur en het uitvallen van de zekering had ik de kabel middendoor getrokken en de schrik van m’n leven opgelopen. Toch wel een half uurtje moeten bekomen ervan, bijna m’n kot in de fik gestoken!

En ja hoor, de wekker (je weet wel, zo’n oude met rode letters en een énorm irritant lawaai) was pakot … tijd om een andere te zoeken dus! Natuurlijk niet opnieuw zo’n lelijk model maar een vrij geavanceerde: naast het estetische waren twee alarmen en een ingebouwde radiotuner de enige vereisten die ik had. Liefst ook nog een line-out op het ding om het zo op m’n mixer aan te sluiten gezien ik geen aparte radio heb.

Na snel even Philips.be afschuimen bleek algauw dat veel exemplaren van een line-in voorzien waren. Een line-out viel op geen enkel model te bespeuren. Nu, zo bijster erg is dat niet.

Bleek ook dat de wekkers vandaag de dag vrij geavanceerd zijn: sommige modellen ondersteunen de aansluiting van een iPod. Neat! M’n oog viel meteen op de DC200/12 en de AJ300D/12. Uiteindelijk is het die laatstvermelde geworden.

En nu zit ik hier – met de radio op én de afstandsbediening bijdehand – dit bericht te typen terwijl m’n iPod volstroomt met een selectie “word wakker muziek“. O ja hoor, deze schipper heeft vanaf heden geen excuus meer om zich te overslapen (niet meteen m’n sterkste punt, dat opstaan :S) … ik kijk alvast uit naar maandagochtend 🙂

Nog zesentwintig keer slapen en het is vier augustus. Wat er – naast het feit dat Den Duits anno 1914 op die dag ons Belgenland binnenviel – dan zo speciaal is aan die dag? Vrij veel eerlijk gezegd.

Vooreerst heb ik slinksweg willen erkennen dat ik te veel rook. Na een veredelde poging een paar jaar terug waarna ik 3 maand effectief niet gerookt had herviel ik al snel. De momenten op café waren het ergst om als roker aan de sigaret te weerstaan. Gezien ik met de toenmalige collega’s van T&T vrij vaak een pint ging drinken … tjah, al gauw werd er hier en daar een sigaret geschooid en na een tweetal weken volgde de aankoop van een versch paksken tabak met alle gevolgen vandien.

Toen nog mét sigaret …

Naast de gezondheidsredenen, geuroverlast, tekenen van verslaving, etc. speelt het financiële ook een rol om – voor echt deze keer – te stoppen. De datum om te stoppen werd op vier augustus vastgelegd en dat heeft alles met onderstaande te maken.

Sommigen hadden het hier en daar reeds opgevangen, sommigen weten het bij deze: op vier augustus verander ik van werk en ruil ik het Netlash vaandel voor dat van Netlog in. In tegenstelling tot m’n vorige jobverschuiving was het deze keer een énorm moeilijke keuze om maken: kiezen goed en goed doe je net iets minder snel dan tussen goed en niet goed weet je 😉

Bij Netlog zal ik het team van developers vervoegen en zowat de zelfde functie als ik bij Netlash heb vervullen, maar dan op een nét iets grotere schaal. Daarenboven vergezel ik aldaar een handvol ex-Wax-collega’s, waar ik wel naar uitkijk. De keerzijde van de medaille dan weer is dat ik het de huidige collega’s (evenzeer een bende toffe peren) verlaten moet.

Team Netlash, mid 2008 (#)

Nu, de kantoren van Netlog & Netlash zijn niet zo gek ver van elkaar verwijderd (de Veldstraat door en ik ben er), ik ben er strak van overtuigd dat ik af en toe nog wel eens m’n kop zal laten zien (al was het maar om “The Dirkster don’t care” doorheen het kantoor gescandeerd te horen) of dat we elkaar ‘s middags in De Kastart tegen het lijf lopen 😉

Uiteraard blijf ik er ondertussen voor gaan, ten kantore Netlash. M’n opzegtermijn heb ik trouwens opzettelijk wat langer doen lopen dan wettelijk vereist om zo het lopende AB project tot aan de eerste oplevering in goede banen te kunnen leiden 😉

Al sinds m’n 16 ben ik trotse drager van een manbag. Na eerst te starten met een klein exemplaar waar de essentials zoals een gsm en portefeuille in passen ging het al snel richting een groter exemplaar. Eerste opvolger van het miniding was een gele Eastpak Messenger Bag, later gevolgd door een zwart exemplaar.

Die twee kwamen énorm goed van pas kwamen tijdens m’n studies gezien een cursusblok er al gauw in past. Twee jaar geleden ben ik dan bij een Doggy Bag van Eastpak, beter bekend als het heuptasje, beland om er mee op reis naar Hongarije te gaan (zo’n grote tas als toerist meezeulen zak ik niet meteen zitten). Niet alleen was die handig op reis, evenzeer komt ie goed van pas bij het uitgaan: enkel het nodige past er in waardoor je de onnodige spullen automatisch thuis laat liggen.

Soms werd dat o zo kleine zakje afgewisseld voor een iets groter exemplaar van Diesel (gekregen van m’n moeder trouwens, als zij niet hip is weet ik het ook niet!) voor als het echt nodig was.

Constant ziet men me met één van deze twee rondtsjaffelen … tot vandaag: er is nl. een nieuwe manbag in da house: de Budapest Shoulder Bag van Balkan Tango.

De Budapest is vervaardigd uit oude fietsbanden, voorzien van een binnevoering (met 2 zakjes) en een klein buitenzakje (met rits) waar m’n gsm netjes in past. Leuke details zijn het patchke en de continental opdruk.

Het grote model (welke ik heb) is inderdaad vrij groot (vergelijkbaar met de Eastpak Messenger Bag, én hierboven afgebeeld), edoch ideaal gezien ik al over 2 kleinere manbags beschik: zonder problemen heb ik er gisteren m’n camera + tweede lens + sjaal + gsm + sigaretten + het ding dat als portefeuille moet doorgaan + iPod + pakje zakdoeken er in kwijt kunnen spelen … en er kon nog bij … O ja hoor: You can put it in my zakje! 😛

Zelf eentje bestellen kan op de Balkan Tango Shop op supermarketHQ welke jammer genoeg wat verwarrend opgevuld is: als je het aanbod vergelijkt met de inhoud van de gewone site dan stemt dat niet meteen overeen … jammer.

Als men me vraagt hoeveel vrienden ik heb dan antwoord ik steevast twee. Toegegeven, ik heb veel ‘gewone’ vrienden (scoutsvrienden, uitzetmakkers, ex-schoolkameraden, (ex-)collega’s) waar ik goed tot zelfs heel goed mee overeen kom, maar het aantal personen dat me door en door kent (buiten m’n broer en m’n lief om gerekend) en waar ik naar hartelust mee kan zeveren maar eveneens diepzinnige gesprekken mee kan voeren, zo lopen er maar twee exemplaren van rond op deze aardkloot.

Ik moet nog maar iets vragen of doen (of net niet doen), en aan de intonatie of manier van vraag stellen weten ze al meteen wat ik wil, waar ik mee zit, of wat ik wil bedoel/naar toe wil. Hetzelfde geldt omgekeerd ook natuurlijk. Hoe het komt dat we zo overeenkomen kan ik niet meteen pinpointen, per slot van rekening verschillen we allen énorm van elkaar, om maar te beginnen met het feit dat beide heren een decennium ouder dan mezelve zijn.

Het gekste van al is dat Manuel – één van m’n twee maatjes én hierboven op foto – op zo’n 838km van mij woont en dat we elkaar nog nooit in het echte leven gezien hebben alhoewel we elkaar reeds 7 jaar “kennen”. Misschien moet ik toch maar eens werk maken om een vakantie op het olijke eiland Sylt te plannen ipv pakketjes over een weer te sturen, te sms’n of talloze chatsessies op MSN door te brengen (even in de agenda zien of September geen optie is om tot daar te rollen).

Of ik tevreden ben met het eerder genoemde aantal? Zeer zeker! Naast deze twee personen zijn er natuurlijk nog een handvol anderen waar ik héél goed mee overeenkom. Ze kennen me goed, ik kan op ze rekenen, ze zijn eerlijk met me, etc. Echter, finaal gezien is onze vriendschapsrelatie toch nog wat aan oppervlakkige kant (over gevoelens met hen praten zit er bvb niet in), maar dat stoort me niet: het zijn en het blijven énorm toffe peren 😉

Ach, soms denk ik dat ik te veel nadenk als ik bovenstaande even herlees. Even laten rusten Bramus!, van je af schrijven (bij deze gebeurd) en binnen een paar jaar opnieuw lezen. Wie weet vind je het tegen dan lachwekkend, nostalgisch, weemoedig of iets helemaal anders.

Gister, ten huize Bramus!:

– “Van waar heb je dat litteken?”
– “Litteken? Welk? Waar?”
– “Dat op je wang.”

Niet goed wetende waar ze het op had keek ik even in de spiegel en ja hoor, blijkt dat ik een litteken (een vrij groot nog ook) op m’n wang heb.

Mijn lief kent m’n wijflijf blijkbaar beter dan dat ik het ken!