Nieuw in Gent

Enige tijd geleden werd ik aangenaam verrast door James Blake z’n self-titled debuutplaat. U kent hem ongetwijfeld wel, van “Limit to your love“.

Velen hoorden het meteen: het is een bewerkt stukje uit “The Limit to your Love” van Feist:

Moet zeggen dat ik er wat aan moest wennen … maar dat was snel over toen ik het eens op een deftige installatie (viz. niet door de laptopspeakers of op een verre radio) hoorde: die bas gaat dwars door je lijf heen en blijft lang nazinderen! Verder pakt hij het lekker strak aan: less is indefinitely more!

Een ander straf nummer op z’n debuutplaat is “The Wilhelm Scream”

De titel verwijst naar een zeer bekende filmschreeuw die midden de jaren vijftig opdook. Met dank aan YouTube voor de uitleg uiteraard:

Voor zij die er maar niet genoeg van krijgen, er is ook nog een compilcatie op’t net te vinden:

Bon, ik wijk af. Waar ik op wou komen: Vandaag zag ik via Twitter een linkje naar onderstaande passeren …

Ja hoor, blijkt dus dat James z’n mosterd voor z’n “The Wilhelm Scream” in de eighties gaan halen is … maar dat blijkt dan zo geen mysterie te zijn: blijkbaar is James Litherland de vader van James Blake.

~

Een andere artiest die ferm aan z’n opmars bezig is, is Jamie Woon. Je kent ‘m ook wel, van z’n “Night Air“.

Strafste track op de plaat vind ik “Spirits“. De live versie die op YouTube te vinden is, is zelfs nog straffer; vooral omdat ie’m volledig zelf — met behulp van een loop sampler — inzingt!

Zijdelings: wat velen niet weten is dat dit materiaal van 2008 is … inderdaad: reeds drie jaar oud! En zeggen dat we nu pas van Jamie horen!

Anywho … je hoort het wschl al aankomen: die Spirits is inderdaad ook een cover … van een (rather crappy, imo) folk nummer dan nog ook!

Vraag me nu af of James en Jamie voor andere tracks ook, al dan niet bij familie, op uitstap geweest is. Het zou me niet verbazen, want al meermaals is gebleken dat zowat alles een remix is.

~

Gezien ik het toch over ferme tracks heb, deze van Magnetic Man nog als uitsmijter. Zeker tot aan The Drop luisteren!

Man man, wat een track!

Zit al twee dagen met deze aangename Money Grabber van Fitz and The Tantrums in m’n hoofd. En dan nog met de schitterende versie die ze op StuBru — met minimale bezetting — brachten.

Don’t comeback anytime, I’ve already had your kind.
This is you pay back, money grabber.

Don’t come back anytime, you’ve already robbed me blind.
This is your pay back, money grabber.

Waargebeurd: “In 1986 a football team that lived on a little island in the south of Thailand called “Koh Panyee”. It’s a floating village in the middle of the sea that has not an inch of soil. The kids here loved to watch football but had nowhere to play or practice. But they didn’t let that stop them. They challenged the norm and have become a great inspiration for new generations on the island.”

Soon every home will have a robot helper.

Don’t worry.

It’s perfectly safe.

All choices lead you somewhere.
Bold choices take you where you’re supposed to be.

Deze avond in het Journaal:

“Wat ruist er door het struikgewas? Het antwoord op die vraag uit de beroemde sketch van Toon Hermans is een kwestie waar al dertig jaar lang geen antwoord op is gevonden. Toon Hermans zelf onthulde nooit wat het antwoord. Nu denken twee Nederlanders te hebben ontdekt wat het antwoord was.”

Wat ruist er door het struikgewas?

Het stuk in het Journaal ging verder dat twee Nederlanders de vraag hebben teruggebracht naar een passage uit een boek Kara Ben Nemsi, de held uit de woestijn van Karl May genaamd. In de Nederlandstalige versie van het boek komt de vraag “Wat ruist er door het struikgewas?” er in voor, als deel van een soldatenlied. Net zoals Toon Hermans het nooit vermelde (omdat hij waarschijnlijk niet eens wist!), komt het antwoord niet aan bod in het boek; een ander personage onderbreekt het lied.

Blijkt nu echter dat in de originele versie van het boek — Dürch und Wuste — het lied er wel volledig, dus mét antwoord, in staat:

“Was kraucht nur dort im Busch herum?
Ich glaub’, es ist Napolium.
Was hat er nur zu krauchen dort?
Frisch auf, Kam’raden, jagt ihn fort!

Wer hat nur dort im off’nen Feld’
Die roten Hosen hingestellt?
Was haben sie zu stehen dort?
Frisch auf, Kam’raden, jagt sie fort!”

Inderdaad, blijkt het dus Napoleon te zijn!?

De Napoleon sé (src)

Met Data Driven — het fake bedrijf van de mannen van Basta indien uw korte termijngeheugen u in de steek laat — in het achterhoofd vermoedde ik een hoax.

Eén GoogleBon later echter blijkt het verhaal nog waar ook te zijn: het boek staat integraal online op Project Gutenberg en de bewuste passage komt er inderdaad in voor … nou breekt m’n klomp!

Zot gek hoe een baby overkomt wanneer je er over denkt als een gewone, volwassen persoon. Ofte hoe een baby van schattig naar onbeschoft kan gaan in iets meer dan één minuut:

(via)

Een grimmige sfeer, prachtig uitgewerkt in een zeer knappe animatie “The Backwater Gospel”, een afstudeerproject van een paar Deense studenten.

“As long as anyone can remember, the coming of The Undertaker has meant the coming of death. Until one day the grim promise fails and tension builds as the God fearing townsfolk of Backwater wait for someone to die”

(Directe link: https://vimeo.com/17914974)

Dat er heel wat tijd in het filmpje gekropen is, is niet ondenkbaar. In de comments op Vimeo doet de auteur (een van de) kort z’n verhaal:

Spring 2009:
Via Last.FM I first got introduced to the bands Those Poor Bastards and Sons of Perdition. Being an old fan of bands like 16 Horsepower, Slim Cessna’s Auto Club and The Denver Gentlemen I naturally felt drawn to the gritty Western universe.

May 2009:
I liked the song “The Dust Storm” by Those Poor Bastards so much that I began toying around with the idea of making a fan music video for it. I wanted to try something I had had in mind for a while, namely the technique I used for the character above. vimeo.com/​4913136

Summer 2009:
I felt the result of my experiment had potential and as the time for pitches of bachelor project ideas was coming up at the school, I decided to see if I could make up a story for a film that would utilize the technique. The rough story beats of The Backwater Gospel started to take shape. I contacted Those Poor Bastards and Sons of Perdition and both we’re interested. The latter turned out to be a vital part of the production, writing music and doing voice acting, as well as consulting the story.

September 2009:
The project got chosen and the team was assembled.

June 18th, 2010:
Final deadline, the film was handed in.

Fall, 2010:
The sound was designed mainly in this period.

January 28, 2011:
Official premiere of all bachelor films in the cinema Fotorama in Viborg, Denmark (where the school also is located). A couple of weeks later the films were put online.

Respect!

Een stukje uit Point Blank met Angie Dickinson en Lee Marvin, verknipt om Clapping Music te representeren.

Knap, zeker als je weet dat het slechts enkele seconden uit het origineel omvat:

Doet me trouwens aan het werk van Pogo en anderen zoals Burial denken. (Zie ook de eerder vermelde Alice.)