Nieuw in Gent

typisch:

• De dag dat de zon doorbreekt vind je je zonnebril, die je nota bene dagelijks bij je hebt/opzet, niet meer.
• De dag dat je toch beslist om een parkeerbiljet te nemen loopt de vergadering ferm uit en krijg je een boete omdat je ticket ondertussen verlopen is.

• De dag dat je met de collega’s op restaurant gaat (bedankt Bart & Dirk!) en het moment ideaal is om wat foto’s te snappen bemerk je dat je je camera vergeten bent.

atypisch:

• De zon die goed z’n werk doet deze tijd van het jaar
• De huisbaas, die zelf nog in een halve bouwwerf woont, heeft de tuin opgeknapt

• Je camera die je wel meehebt als je iets worth photographing tegenkomt

“Gemengd Afval“, gespot in Ramen

Een fikse wandeling in de natuur, meer hoeft een zondag voor mij en m’n vriendin niet omvatten; Lekker ontspannen om de nieuwe week uitgerust te starten. Gisteren gingen we even uitwaaien in Lozer Bos, niet ver van Kruishoutem (#).

Meestal houden we het op een plekje iets dichter bij Gent (Drongen, Merelbeke, etc.), maar de verplaatsing naar Lozer (en vooral de wafel met ijs en slagroom in café De Zandvlooi nadien) was het meer dan waard; Een stralende zon maakte de dag nog extra aangenaam.

Eén van de eerste kleine straatjes die ik al fietsend door Gent ontdekte was Ramen, een klein straatje tussen de Burgstraat en de Hoogstraat/Poel. Via deze shortcut ontweek ik de drukke Peperstraat en Hoogstraat (én de rode lichten op de hoek) al rijdend van en naar het werk.

(Klik op kaartje voor Google Maps versie)

De fun was echter van korte duur: Na twee weken er door te vliegen werd Ramen volledig opengegooid om de riolering (en meteen ook het wegdek) te vernieuwen en de ondergrondse parking er af te werken.

Na vier maand toch via de Peperstraat/Hoogstraat gefietst te hebben (en vervolgens verder via de Sint-Michielsstraat tot aan Ajuinlei) is Ramen sinds vorige week terug officieus open.

De hobbelige oude kasseien en erbarmelijk opgelapte macadam hebben plaats geruimd voor netjes (lees: zonder hobbels) aangelegde klinkers; Een waar plezier om op te rijden. Het is echter nog wat vlieg- en stuntwerk aangezien het fijne zand dat ze er op gegooid hebben nog niet volledig door de voegen getrokken is, met een paar bijna-uitschuivers tot gevolg.

Leuk om weten ook is dat de parking Ramen na lange vertraging, bewijze dit niewsartikel van 2004, eindelijk afgewerkt en opengesteld is. Aan de buitenkant te zien is het een vrij geavanceerd ding geworden; Om de een of andere duistere reden zijn er zelfs bewegende glazen panelen aan de inrit/uitrit voorzien – kwestie van de warmte binnen te houden?

Zomaar in Ramen parkeren zit er echter niet in: Ramen is een abonnementenparking geworden, met uitzondering van grote evenmenten (zoals de Gentse Feesten) in de binnenstad (#).

Verder heb ik op Flickr/Google nog deze drie interessante foto’s (zeer zeker te klasseren onder “uit de oude doos”) van Ramen gevonden. Allen zijn ze van uit Blindeken (parallel met de Peperstraat) getrokken als ik dat goed zie: let op het gebouw met gebogen poort rechts en vergelijk dan met het poort links op de foto hierboven 😉

Ramen, anno december 2004 – (foto: Pierre Putman)

Ramen, anno augustus (?) 2005 (foto: Hans Dekeyser/CityLAB)

Ramen, anno november 2005 (foto: Hans Dekeyser/CityLAB)

Maandagavond is de loodgieter gepasseerd om naar m’n lek te bekijken. Aangezien het toch al een knoeiboel was, heeft ie maar meteen een paar gaten bijgemaakt om zo te zien wat precies er scheelt. Een half uur en veel lawaai later had hij de oorzaak gevonden: Inderdaad de chauffageleiding die lekte, zoals m’n huisbaas Ben reeds vermoedde. Eén probleem echter: hij kon pas donderdag komen om het repareren.

Na m’n huis er dan maar een paar dagen kreupel bij te laten liggen, kwam ik deze avond thuis en bemerkte dat de loodgieter niet gepasseerd was. Even naar de huisbaas bellen en blijkbaar had ik het verkeerd verstaan: de loodgieter komt pas volgende week donderdag langs! Oei!

Dusja, ik heb dan maar m’n borstel bovengehaald en alles beginnen opruimen; Ik kan per slot van rekening toch niet blijven m’n ouders / vriendin / broer lastig vallen met m’n gelogeer? Bovendien is het vrij vervelend dat ik bij dergelijk logement vrij immobiel ben, op internetvlak dan welteverstaan, wat niet echt goed is voor de productiviteit van 3RDS.

En zo, het is nu 22u22 en m’n keuken is omgetoverd tot een semi-bouwwerf; Ik bevind me alweer een stukje dichter bij de beschaving. De weggebroken kast staat netjes in de trappenhal, al het stof / steengruis / zaagmeel is netjes opgeveegd en de stoflong is alweer wat aangesterkt.

Strafste van al is dat ik het nog iets hebben vind, die rechtopstaande lamp. Of is dat de vermoeidheid die aan het spreken is?

Na jaren met een oud vehikel van een fiets rond te hebben gereden en wegens diefstal van eerdervermelde twee jaar praktisch alles te voet (of sporadisch met de wagen) te hebben afgelegd heb ik in mei vorig jaar een spiksplinternieuwe fiets gekocht.

Toen ik in de fietsenwinkel langsging om m’n keuze te maken viel ik bijna achterom van het grote aantal modellen dat beschikbaar zijn. De prijzen waren er ook niet naast: Blijkt dat een nieuwe fiets toch al gauw een 300 euro kost; En dan heb je nog maar een basismodel! Nu, ik wist dat ik sowieso een fiets zou moeten hebben en dat de gespreide kost op de jaren dat ik er gebruik van zou maken slechts een goeie 30 euro zou bedragen; Niet mis dus.

Een goed halfuur later reed ik de fietsenwinkel uit met een moderne stadsfiets van het merk Bergy, model Exclusive. Een vrij standaard model met een bagarekje, een rekker, een pompje, elektrisch lampje achteraan en bovenal de volle zeven versnellingen.

Nu ik Gent woon komt die fiets énorm goed van pas en gebruik ik hem dagelijks om van en naar het werk te rijden. Echter, alvorens me zomaar met de fiets te verplaatsen hier in Gent was de nood aan een goed slot, als aanvulling op het standaardslotje dat bij de fiets kwam, énorm hoog. Snel even op Google de lijst van fietsenmakers in Gent opgezocht en een goede 60 euro later had ik een zwaar slot om rond m’n fiets te hangen.

Verder heb ik ook nog de tijd genomen om alle boutjes en vijsjes van m’n fiets even extra aan te spannen aangezien de kasseien in Gent vrij veel van je fiets vergen. Ik weet nog goed dat toen ik naar de dienst bevolking (aan de Zuid) fietste ik plots m’n stuur in m’n handen had; Eén vijsje vergeten dus! 😀

Leuk om weten is dat de Stad Gent gratis fietspompen (met luchtdrukcompressor) ter beschikking stelt. Eentje staat er aan de Stedelijke Bibliotheek aan de Zuid, een ander aan de achterkant van het Sint-Pietersstation en dan nog een aan de kruising van de Sint-Amandstraat met de Sint-Hubertusstraat. Ik moet zeggen: ze werken voortreffelijk!

Eens de fiets technisch in orde was was het maar een kwestie van wat zijstraatjes in te slaan om zo shortcuts en straatjes zonder kasseien te ontdekken. Aangevuld met het beschikbare fietsplan van Gent (recto & verso) was het een fluitje van een cent om me snel van de ene locatie naar de andere te begeven. Zo wist ik bvb. niet dat ik in één treut vanaf de Ajuinlei langs de Leie weg tot in de Blaarmeersen kon rijden. Nog leuker is dat de Stad Gent zelfs passages onder de bruggen door voorzien heeft, zodat we geen drukke banen over moeten; Als dat niet fijn is!

Is het trouwens opgevallen dat de gelinkte brochures in dit bericht allen door de Stad Gent (dienst Mobiliteit) zelf uitgegeven zijn? De slogan “Gent, wild van fietsen” is dan ook meer dan gepast me dunkt!

Zoals velen in deze digitale wereld is het niet elke dag dat ik post krijg. De weinige post die ik ontvang is veelal aan 3RDS geadresseerd en negen op de tien gaat het om folders van bedrijven die me per se een hoop kantoorprullen willen aansmeren. Vandaag echter was het voor echt: een poststuk geadresseerd aan mij persoonlijk; Afzender: Google!

Ooit had ik eens beslist om wat advertenties, verzorgd door Google Adsense, op Bram.us te plaatsen om te zien “hoeveel het schuift“. Na een goede paar maand het totaal links te hebben laten liggen besloot ik enkele maanden terug om onderaan elk Elsewhere bericht de advertenties te plaatsen, gesterkt door het feit dat een paar van die berichten vrij veel trafiek genereren.

En ja hoor, sinds die beslissing gaat het aardig vooruit met die ads en de clicks. Zo aardig zelfs dat Google vindt dat het tijd is om wat geld richting mijn bankrekening te pompen (maak u geen zorgen, het gaat slechts over veertig dollar; Miljonair word ik niet).

Alvorens gerechtigd te zijn om een uitbetaling te ontvangen moet je je bankrekening valideren en een PIN-code van Google ontvangen. En het is net die code dat ze per post opsturen, waarmee ze meteen ook je adres valideren (nu nog m’n schoenmaat invullen en ze weten zowaar alles van me).

Dergelijke post wil ik nog wel ontvangen. Liefdesbrieven en lofbetuigingen zijn ook steeds welkom, alhoewel ik de eerstvermelde negatief zal moeten beantwoorden 😉

Alhoewel ik er rats van overtuigd was dat ik een grotere geek dan m’n ex-collega Jared was ben ik de voorbije dagen beginnen twijfelen aan die vaststelling. Hoe dat komt is vrij simpel: Jared heeft z’n huiswerk gemaakt en me of het feit gewezen dat Nieuw in Gent helemaal niet zo nieuw is als eerst gedacht.

Dankzij een kleine zoektocht op Google (meer geeky dan dat kan je niet zijn, niet?) kwam Jared te weten dat nieuwingent.be in een niet zo ver verleden (meerbepaald 2006) de campagnewebsite van de jong-CD&Vers in Gent omvatte (#1) (#2) met onderstaande poster als campagnebeeld.

Nieuwsgierig als ik ben probeerde ik te achterhalen wat precies er op de website stond, maar helaas omvat The WayBackMachine geen enkele referentie naar Nieuw in Gent. Enige wat naast de twee eerder vermelde links terug te vinden is is een vervlogen blog op blogspot dat als aanvulling op Nieuw in Gent fungeerde.

Bij deze bestempel ik Jared vanaf heden als “even geeky als ik”; Kwestie van de wereld niet op z’n kop te zetten.

Vandaag gaf m’n collega Johan een link naar Lastgraph door, een site waar je grafieken van je Last.fm account kan genereren. Na het invoeren van m’n username bramuz kwam er een fraai ogende grafiek, die m’n Top Artists weergeeft, uit.

(Klik op afbeelding voor PDF versie)

Het leuke aan de grafiek is dat ik er een beetje m’n doen en laten mee kan backtracen. Zo vallen er twee duidelijke dipjes op te merken in de gegenereerde grafiek. Als ik even terugdenk dan valt de dip eind December te verklaren aan de hand van een mini-reisje richting Frankrijk welke ik toen gemaakt heb. De tweede dip, eind Januari, is te wijten aan het feit dat ik toen een week knock-uit in m’n bed lag met de griep.

Verder spot ik ook enkele invloeden die m’n luistergedrag stuurden. Zo heb ik in Januari énorm veel geluisterd naar Beirut, zeker en vast te wijten aan Studio Brussel die hun plaat Nantes (u zeker niet onbekend) zowaar grijs draaide. Sinds midden Februari ben ik ook verkocht aan Burial, een groep die ex-collega Thomas me aanraadde.

Wat ook uit m’n last.fm te tracken valt is dat ik keer op keer naar volledige CD’s luister en niet zomaar lukraak een paar nummers van verschillende groepen en/of genres op Shuffle steek; Misschien ben ik hierin abnormaal maar ik probeer steeds een CD van begin tot eind uit te luisteren; Voor mij is iedere CD op zich een boek, waar de verschillende hoofdstukken elkaar netjes opvolgen.

Constante lijnen doorheen m’n luistergedrag zijn de portables (zowel Girls Beware! als de nieuwe Topless is More doen het voor me), Blockhead (vooral dan Music by Cavelight), de magische Ijslandse Múm en Sigur Rós, en niet te vergeten de Nieuw-zeelandse Fat Freddys Drop (de geniale Hope For a Generation EP). Naast deze namen vergeet ik ook Bonobo, Booka Shade, Ellen Allien & Apparat, Massive Attack, Guru, Azure Ray, Endorphin (met hun schitterende Bastille), Slint, The Knife, Yann Tiersen (nee, niet de Amélie Poulain soundtrack, maar ook z’n andere platen) en vele vele vele anderen.

Jammer genoeg ben ik nog maar sinds September op Last.fm gesprongen; iets wat ik veel eerst moest doen nu ik er op terugkijk. Zo zouden m’n charts zeker en vast andere namen in m’n Top Artists omvatten. Ik denk maar aan The Streets, Death Cab for Cutie, The Postal Service, Zero7, Farben, Thom Yorke, Daft Punk, Cartel, Mogwai, en nog een hoop die vroeger steevast door m’n speakers knalden (vooral dan The Streets & Death Cab & The Postal Service).

Ik vermoed dat het ondertussen meer dan duidelijk is dat ik naar velerlei soorten muziek luister: gaande van Postrock/Indie over Electronica & Minimal via Ska & Funk & Trip-Hop naar Hip Hop om dan weer via House & Techno de cirkel rond te maken.

Inderdaad, alles weet ik wel te smaken … zolang er maar geen “Vlaamsche Chansons” op me afgevuurd worden (alhoewel Louis Neefs z’n Jennifer Jennings er met plezier in gaat).

Een hele boterham alweer, tot op Last.fm?

(Ik hoop dat ik bij deze ook Ghosty z’n stokje beantwoord heb 😉)

“Hallo, ik ben Bram Van Damme en dit is m’n online dagboek, gevuld met ontdekkingen in en rond Gent, dagelijkse bezigheden en vooral het verloop van m’n leven in Gent.”

Och, het klinkt alsof ik een boek zou starten, en dat is het eigenlijk ook nu ik er over denk: een dagboek. Sinds ik in september 2007 van Deinze naar Gent verhuisd ben heb ik al zo veel zaken beleefd en ontdekt dat het maar vrij egoïstisch zou zijn om deze niet te delen.

Nieuw in Gent verschilt énorm van m’n technische blog Bram.us welke uitpuilt van technisch geleuter over Javascript, CSS, PHP en ander geeky acroniem. Niks van dat fraais hier op Nieuw in Gent, enkel berichten over wie ik ben, wat ik doe, welke nieuwigheden ik ontdek en wat me intrigeert; kortweg de meer persoonlijke kant van m’n leven.

De idee voor dit type blog bestond al langer en pas midden Feburari 2008 was de vlam echt aangewakkerd. Alhoewel beide dames er geen flauw benul van hebben sloeg de vlam sloeg over van o.a. Gudrun haar schrijfsels op wolfdewaele.be en Katrien haar artikelen op Kievietlaantien, ondertussen herdoopt naar Ideevous! (zie ook deze tweet, dd 2008.02.11).

De bakken berichten over leuke plekjes, lekkere receptjes en dergelijke meer zweven reeds rond in m’n hoofd. Nu maar hopen dat ik ze allemaal uitgeschreven krijg. We zien wat het geeft; Aan enthousiasme alvast geen gebrek!

Vanavond blijf ik bij m’n ouders thuis slapen (aangezien m’n studio op een bouwwerf lijkt) en pas ik me aan aan hun laten en doen. Blijkt dat ze vanavond naar Speed op Kanaal2 kijken, een film die in de zalen kwam toen ik elf lentes jong was.

Alhoewel ik de film door en door ken volg ik vol spanning, alsof ik hem voor de eerste keer zie. Wanneer ik Howard Payne, vertolkt door Dennis Hopper, de legendarische woorden “Pop quiz, hotshot. There’s a bomb on a bus. Once the bus goes 50 miles an hour, the bomb is armed. If it drops below 50, it blows up. What do you do? What do you do?” hoor uitspreken komt een nostalgisch gevoel boven drijven.

Plots begin ik terug te denken aan The Power Rangers, Ovide, Dommel, The Thundercats en ander jeugdgespuis.

Gek vind ik het, dat een film veertien jaar na datum zo’n wervelwind van gevoeldens kan opwekken.