Lang leve het 55-200 objectief! En ja hoor, naar goede gewoonte zitten er een handvol pano’s tussen 😉
De volledige set kan je op m’n Flickr Account bekijken (tip: de slideshow knop zit rechtsboven). Ik geniet nog steeds na … kan niet wachten tot 16 November er is!
O ja, foto’s van Ben Harper staan eveneens online 😉
Als “Met gezoem in onze oren spelen we eindeloos” wordt het vrij vertaald (en je spreekt het alsvolgt uit: /mɛð sʏð i ˈeiːrʏm vɪð ˈspɪːlʏm ˈɛntaløyst/), de titel van de nieuwe CD van Sigur Rós (één van m’n favoriete artiesten). Zonder gezoem in m’n oren kan ik er eindeloos naar luisteren; De single Gobbledigook heb je waarschijnlijk al op de radio horen passeren.
Alhoewel ik in 2006 op Rock Werchter rondliep heb ik ze daar niet aan het werk gezien. Reden: ze waren me toen nog vrij onbekend (shame.on.me) en toen ging m’n voorkeur uit richting dEUS die terzelfdertijd de Main Stage onveilig maakte.
Dit jaar waren ze terug op Rock Werchter, maar dan op de Main Stage ipv de Marquee. Aangezien ik er dit jaar als medewerker rond liep (zij die m’n Twitter volgen hebbenhetwaarschijnlijkwelgemerkt) kon ik de kans om ze deze maal te zien natuurlijk niet links laten liggen.
Gewapend met onze rugzakken, kw’s, wat eten en drinken en onze fototoestellen (de foto’s gooi ik nog wel online, camera niet bij momenteel) zakten ik en m’n vriendin (eveneens Sigur Rós fan, zij was er wél bij in 2006 – *jealous!*) reeds tijdens het optreden van Ben Harper (die ervoor speelde) af richting de Main Stage om helemaal vooraan te staan, hoewel dat niet zo aan mij besteed is (ik heb liever wat bewegingsruimte rondom me).
Man man, druk was het daar vooraan inderdaad! Naast de Sigur Rós fans stonden de Radiohead fans (Radiohead speelde erna) er ook reeds. De spreuk met die blikken en die sardienen kwam in me op.
Nu, ik ben blij dat we tussen de grote massa stonden want het optreden was fe-no-me-naal! Naast een paar klassiekers van Von, Ágætis byrjun, ( ) en Takk… speelden ze natuurlijk ook hun nieuw materiaal. Hoogtepunt was zeker en vast Gobbledigook: bakken sfeer, mede dankzij het confettikanon dat plots in gang schoot! Echte kippevelmomenten!
Nagenieten doe ik nog steeds, dankzij YouTube:
De opener,Svefn-g-englar van Ágætis byrjun.
Svefn-g-englar, andere hoek (en wat beter beeld)
Glósóli van Takk… *KIPPEVEL!*
Hoppípolla, van Takk…
Untitled 8, van ( ) *KIPPEVEL!*
Gobbledigook
Gobbledigook, right in between the crowd
Ach, ik zou hier nog bakken meer filmpjes kunnen zetten; Zo betoverend zijn ze!
Wil je ze zelf aan het werk zien, dan kan dat nog op Pukkelpop. Geen zin om in de modder te staan? Geen nood, op zondag 16 november maken ze Vorst Nationaal onveilig. Is 16 november nog te lang veraf? Geen nood, Heima is er om je honger te stillen.
Uiteraard heb ik op Werchter nog wat andere optredens tijdens het werken door meegepikt … uitblinkers waren Vampire Weekend, Moby (WOW!), Underworld (Nog meer WOW!), Jay Z (“Get that dirt of your shoulder!“). Grootste tegenvaller waren The Chemical Brothers; En Soulwax had ik liever als de oude Soulwax aan het werk gezien, niet de E-Talking versie (maar goed was het wel!).
Precies twee weken geleden vloog ik er nog eens in door een dweilke te placeren in m’n studiootje. Daarbij hoorde natuurlijk het nodige geschuif met alles wat hier staat om zo alles netjes te krijgen.
Tijdens een moment van onoplettenheid stond ik plots aan de kabel van m’n wekker te trekken omdat die vastzat onder de poot van m’n zetelbed. De lusterklem die ik er indertijd tussengeplaatst had (om de kabel wat langer te maken) was blijkbaar niet van de sterkste meer en plots … *BOOM!*
Gecombineerd met de nodige knal, vonk, brandgeur en het uitvallen van de zekering had ik de kabel middendoor getrokken en de schrik van m’n leven opgelopen. Toch wel een half uurtje moeten bekomen ervan, bijna m’n kot in de fik gestoken!
En ja hoor, de wekker (je weet wel, zo’n oude met rode letters en een énorm irritant lawaai) was pakot … tijd om een andere te zoeken dus! Natuurlijk niet opnieuw zo’n lelijk model maar een vrij geavanceerde: naast het estetische waren twee alarmen en een ingebouwde radiotuner de enige vereisten die ik had. Liefst ook nog een line-out op het ding om het zo op m’n mixer aan te sluiten gezien ik geen aparte radio heb.
Na snel even Philips.be afschuimen bleek algauw dat veel exemplaren van een line-in voorzien waren. Een line-out viel op geen enkel model te bespeuren. Nu, zo bijster erg is dat niet.
Bleek ook dat de wekkers vandaag de dag vrij geavanceerd zijn: sommige modellen ondersteunen de aansluiting van een iPod. Neat! M’n oog viel meteen op de DC200/12 en de AJ300D/12. Uiteindelijk is het die laatstvermelde geworden.
En nu zit ik hier – met de radio op én de afstandsbediening bijdehand – dit bericht te typen terwijl m’n iPod volstroomt met een selectie “word wakker muziek“. O ja hoor, deze schipper heeft vanaf heden geen excuus meer om zich te overslapen (niet meteen m’n sterkste punt, dat opstaan :S) … ik kijk alvast uit naar maandagochtend 🙂
Je kent ‘m wel, dat gele gekke mannetje dat z’n roemtocht startte door z’n aantreden in een Levi’s reclame. Op het werk (het huidige welteverstaan 😉) vergelijkt men me er soms mee, zeker op de momenten wanneer ik me in The Zone bevind en de beats rijkelijk doorheen m’n Sennheiser HD 490 vloeien.
Nog zesentwintig keer slapen en het is vier augustus. Wat er – naast het feit dat Den Duits anno 1914 op die dag ons Belgenland binnenviel – dan zo speciaal is aan die dag? Vrij veel eerlijk gezegd.
Vooreerst heb ik slinksweg willen erkennen dat ik te veel rook. Na een veredelde poging een paar jaar terug waarna ik 3 maand effectief niet gerookt had herviel ik al snel. De momenten op café waren het ergst om als roker aan de sigaret te weerstaan. Gezien ik met de toenmalige collega’s van T&T vrij vaak een pint ging drinken … tjah, al gauw werd er hier en daar een sigaret geschooid en na een tweetal weken volgde de aankoop van een versch paksken tabak met alle gevolgen vandien.
Toen nog mét sigaret …
Naast de gezondheidsredenen, geuroverlast, tekenen van verslaving, etc. speelt het financiële ook een rol om – voor echt deze keer – te stoppen. De datum om te stoppen werd op vier augustus vastgelegd en dat heeft alles met onderstaande te maken.
Sommigen hadden het hier en daar reeds opgevangen, sommigen weten het bij deze: op vier augustus verander ik van werk en ruil ik het Netlash vaandel voor dat van Netlog in. In tegenstelling tot m’n vorige jobverschuiving was het deze keer een énorm moeilijke keuze om maken: kiezen goed en goed doe je net iets minder snel dan tussen goed en niet goed weet je 😉
Bij Netlog zal ik het team van developers vervoegen en zowat de zelfde functie als ik bij Netlash heb vervullen, maar dan op een nét iets grotere schaal. Daarenboven vergezel ik aldaar een handvol ex-Wax-collega’s, waar ik wel naar uitkijk. De keerzijde van de medaille dan weer is dat ik het de huidige collega’s (evenzeer een bende toffe peren) verlaten moet.
Nu, de kantoren van Netlog & Netlash zijn niet zo gek ver van elkaar verwijderd (de Veldstraat door en ik ben er), ik ben er strak van overtuigd dat ik af en toe nog wel eens m’n kop zal laten zien (al was het maar om “The Dirkster don’t care” doorheen het kantoor gescandeerd te horen) of dat we elkaar ‘s middags in De Kastart tegen het lijf lopen 😉
Uiteraard blijf ik er ondertussen voor gaan, ten kantore Netlash. M’n opzegtermijn heb ik trouwens opzettelijk wat langer doen lopen dan wettelijk vereist om zo het lopende AB project tot aan de eerste oplevering in goede banen te kunnen leiden 😉
Al sinds m’n 16 ben ik trotse drager van een manbag. Na eerst te starten met een klein exemplaar waar de essentials zoals een gsm en portefeuille in passen ging het al snel richting een groter exemplaar. Eerste opvolger van het miniding was een gele Eastpak Messenger Bag, later gevolgd door een zwart exemplaar.
Die twee kwamen énorm goed van pas kwamen tijdens m’n studies gezien een cursusblok er al gauw in past. Twee jaar geleden ben ik dan bij een Doggy Bag van Eastpak, beter bekend als het heuptasje, beland om er mee op reis naar Hongarije te gaan (zo’n grote tas als toerist meezeulen zak ik niet meteen zitten). Niet alleen was die handig op reis, evenzeer komt ie goed van pas bij het uitgaan: enkel het nodige past er in waardoor je de onnodige spullen automatisch thuis laat liggen.
Soms werd dat o zo kleine zakje afgewisseld voor een iets groter exemplaar van Diesel (gekregen van m’n moeder trouwens, als zij niet hip is weet ik het ook niet!) voor als het echt nodig was.
Constant ziet men me met één van deze twee rondtsjaffelen … tot vandaag: er is nl. een nieuwe manbag in da house: de Budapest Shoulder Bag van Balkan Tango.
De Budapest is vervaardigd uit oude fietsbanden, voorzien van een binnevoering (met 2 zakjes) en een klein buitenzakje (met rits) waar m’n gsm netjes in past. Leuke details zijn het patchke en de continental opdruk.
Het grote model (welke ik heb) is inderdaad vrij groot (vergelijkbaar met de Eastpak Messenger Bag, én hierboven afgebeeld), edoch ideaal gezien ik al over 2 kleinere manbags beschik: zonder problemen heb ik er gisteren m’n camera + tweede lens + sjaal + gsm + sigaretten + het ding dat als portefeuille moet doorgaan + iPod + pakje zakdoeken er in kwijt kunnen spelen … en er kon nog bij … O ja hoor: You can put it in my zakje!😛
Zelf eentje bestellen kan op de Balkan Tango Shop op supermarketHQ welke jammer genoeg wat verwarrend opgevuld is: als je het aanbod vergelijkt met de inhoud van de gewone site dan stemt dat niet meteen overeen … jammer.
Het blijft door m’n hoofd spoken die It’s you van ESP (1998! – zoals eerder vermeld) en dat mede dankzij de Resident Advisor Podcast #42 – met een toch wel erg vette tracklist, aaneengeregen door de heren van Âme (bekend van Rej) – die toch wel wekelijks doorheen de speakers knalt.
You feel me move, you wanna follow
I take a turn it’s hard to follow
you want my touch, I want your body
I feel the heat
It’s you, it’s you I want tonight
The heat is on, I want your love tonight
It’s you, it’s you I want tonight
You’re the one, my body wants tonight
I feel the heat
I feel it getting stronger
You got to (?) push a little longer
There is no pain in the pleasure
I feel the heat
Na het zien van de trailer van I am Legend kon ik het niet laten om vrij snel na de release een bioscoopbezoekje te plannen om zo m’n honger te stillen want geef toe, de trailer was (en is) *superslebber*
Echter, na 96 minuten kijkplezier ging m’n kijkervaring op vijf minuten pijlsnel naar beneden gezien het einde (je zal het wschl wel kunnen bevestigen indien je de film ook gezien hebt) énorm teleurstellend is; Een ware domper op de feestvreugde zowaar 🙁
Einde I am Legend (weliswaar niet de originele muziek)
Waarom dan nu – zes maand na het zien – er over bloggen? Vrij simpel: via kottke.org (één van de vele sites die ik volg) ben ik vandaag op een alternatief einde gestoten en boy oh boy … het is gewoonweg hét einde dat ik van de film verwachtte!
Alternatief einde I am Legend
Bij deze: Francis Lawrence (de regisseur), je bent een eikel!
Aangezien ik gister bij m’n lief was blijven slapen verliep de rit van en naar het werk wat anders dan normaal: ipv m’n fietsje op te springen was het met de wagen om doen. Nu, de afstand van Deinze naar Gent valt nog reuze mee, dus er echt tegenop zien doe ik niet. Daarenboven heeft m’n lief een énorm goede invloed op me: ik geraak op tijd uit m’n bed … mooi meegenomen 🙂
Zogeschreven, aldus zo gedaan deze ochtend: koffietje binnen, doesjke pakken, tanden poetsen en *hop* de wagen in en via de Gentsesteenweg tot in Gent rollen. Toen ik net niet aan het Don Boscocollege te Zwijnaarde kwam peerde ik een rustige 60 op het linkervak. Aan de lichten net aan het college, zo’n 100 meter verder, zag ik dat de eerste wagen afremde om links af te slaan richting Maaltecenter. In tegenstelling tot z’n directe achtervolger, tevens m’n voorligger, was ik vooruitziend en en glipte ik olijk richting het eerste vak, gezien er toch ruimte was (net iemand voorbijgestoken) om in één ruk – weliswaar een streepje trager, pas op voor de flits! – door te rijden.
Een strak plan was het inderdaad, maar dat was buiten m’n voorligger om gerekend! Toen de eerste auto reeds stilstond en ik op zo’n 15 meter van hen verwijderd was besloot deze toffe peer om zomaar – vanuit stilstand nota bene – naar het eerste vak af te zakken. *Jawadde patat!* Die had ik niet zien aankomen! Met een katachtige reflex zoefde m’n voet tot op het rempedaal … *pieeeeeeeeeeep* … net een ongeval vermeden, oef!
In een tweede reflex greep ik naar m’n claxon en faren (grootlichten, niet?) en borrelde ik“Maar kijk dan toch in uw achteruitkijkspiegel!” in mezelf. Al snel zag ik de bestuurder voor me menig handgebaar uitvoeren en plots hing hij uit z’n ruit. Bleek dat het een man van vrij respectabele leeftijd was en met z’n laatste zuchten slaakte hij “Dertig godverdomme! Dertig!” uit z’n wrang klinkend keelgat terwijl hij drie vingers in de lucht stak.
Nu, het leuke aan dat kruispunt daar is dat er vijftig meter verder nog een paar lichten staan … o ja hoor, den Bramus! richting tweede vak en plots stonden we daar naast elkaar aan het rode licht. Ruitje mooi naar benden laten rollen en even luisteren hoe de man maar pufte, zuchtte, riep en gesticuleerde. Even liet ik ‘m verder uitrazen en ietwat later antwoordde ik ijzig kalm dat het feit of ik nu dertig, veertig of vijftig reed er niet toe deed, gezien hij zonder in z’n achteruitkijkspiegel een gevaarlijk manoeuvre uitvoerde en zo bijna een ongeval veroorzaakte.
Oei, dat was blijkbaar in het verkeerde keelgat geschoten; Plots ging het over de jeugd van tegenwoordig (en de watskeburt?!), wegpiraterij, johnnybakken met loeiharde muziek, en menig ander fraais. Terwijl hij me de huid vol schold kreeg ik medelijden met hem: Hij kon het niet laten om me in één oogopslag als jeugdig krapuul met een gebrek aan respect voor de oudere medemens te bestempelen. Evenmin kon hij het laten om maar meteen alle jonge mensen over dezelfde kam te scheren, want ja “in zijnen tijd” was het helemaal anders hoor!
Ochja, druk maakte ik er me niet in want aan z’n lichaamstaal te zien zou hij toch geen gehoor naar me hebben … the juice wouldn’t be worth the squeeze (#).
Edoch, om de man niet teleur te stellen ben ik dan maar – eens het groen werd – met gierende banden aangezet; Kwestie dat hij z’n (vertekend) beeld over “de jeugd” hoog kan houden 😉
Als men me vraagt hoeveel vrienden ik heb dan antwoord ik steevast twee. Toegegeven, ik heb veel ‘gewone’ vrienden (scoutsvrienden, uitzetmakkers, ex-schoolkameraden, (ex-)collega’s) waar ik goed tot zelfs heel goed mee overeen kom, maar het aantal personen dat me door en door kent (buiten m’n broer en m’n lief om gerekend) en waar ik naar hartelust mee kan zeveren maar eveneens diepzinnige gesprekken mee kan voeren, zo lopen er maar twee exemplaren van rond op deze aardkloot.
Ik moet nog maar iets vragen of doen (of net niet doen), en aan de intonatie of manier van vraag stellen weten ze al meteen wat ik wil, waar ik mee zit, of wat ik wil bedoel/naar toe wil. Hetzelfde geldt omgekeerd ook natuurlijk. Hoe het komt dat we zo overeenkomen kan ik niet meteen pinpointen, per slot van rekening verschillen we allen énorm van elkaar, om maar te beginnen met het feit dat beide heren een decennium ouder dan mezelve zijn.
Het gekste van al is dat Manuel – één van m’n twee maatjes én hierboven op foto – op zo’n 838km van mij woont en dat we elkaar nog nooit in het echte leven gezien hebben alhoewel we elkaar reeds 7 jaar “kennen”. Misschien moet ik toch maar eens werk maken om een vakantie op het olijke eiland Sylt te plannen ipv pakketjes over een weer te sturen, te sms’n of talloze chatsessies op MSN door te brengen (even in de agenda zien of September geen optie is om tot daar te rollen).
Of ik tevreden ben met het eerder genoemde aantal? Zeer zeker! Naast deze twee personen zijn er natuurlijk nog een handvol anderen waar ik héél goed mee overeenkom. Ze kennen me goed, ik kan op ze rekenen, ze zijn eerlijk met me, etc. Echter, finaal gezien is onze vriendschapsrelatie toch nog wat aan oppervlakkige kant (over gevoelens met hen praten zit er bvb niet in), maar dat stoort me niet: het zijn en het blijven énorm toffe peren 😉
Ach, soms denk ik dat ik te veel nadenk als ik bovenstaande even herlees. Even laten rusten Bramus!, van je af schrijven (bij deze gebeurd) en binnen een paar jaar opnieuw lezen. Wie weet vind je het tegen dan lachwekkend, nostalgisch, weemoedig of iets helemaal anders.
Nieuw in Gent is het persoonlijke blog / online dagboek van Bram Van Damme en vertelt z'n belevenissen in en rond Gent sinds hij medio 2007 van Deinze naar Gent verhuisde. (meer)
