Nieuw in Gent

Nog zesentwintig keer slapen en het is vier augustus. Wat er – naast het feit dat Den Duits anno 1914 op die dag ons Belgenland binnenviel – dan zo speciaal is aan die dag? Vrij veel eerlijk gezegd.

Vooreerst heb ik slinksweg willen erkennen dat ik te veel rook. Na een veredelde poging een paar jaar terug waarna ik 3 maand effectief niet gerookt had herviel ik al snel. De momenten op café waren het ergst om als roker aan de sigaret te weerstaan. Gezien ik met de toenmalige collega’s van T&T vrij vaak een pint ging drinken … tjah, al gauw werd er hier en daar een sigaret geschooid en na een tweetal weken volgde de aankoop van een versch paksken tabak met alle gevolgen vandien.

Toen nog mét sigaret …

Naast de gezondheidsredenen, geuroverlast, tekenen van verslaving, etc. speelt het financiële ook een rol om – voor echt deze keer – te stoppen. De datum om te stoppen werd op vier augustus vastgelegd en dat heeft alles met onderstaande te maken.

Sommigen hadden het hier en daar reeds opgevangen, sommigen weten het bij deze: op vier augustus verander ik van werk en ruil ik het Netlash vaandel voor dat van Netlog in. In tegenstelling tot m’n vorige jobverschuiving was het deze keer een énorm moeilijke keuze om maken: kiezen goed en goed doe je net iets minder snel dan tussen goed en niet goed weet je 😉

Bij Netlog zal ik het team van developers vervoegen en zowat de zelfde functie als ik bij Netlash heb vervullen, maar dan op een nét iets grotere schaal. Daarenboven vergezel ik aldaar een handvol ex-Wax-collega’s, waar ik wel naar uitkijk. De keerzijde van de medaille dan weer is dat ik het de huidige collega’s (evenzeer een bende toffe peren) verlaten moet.

Team Netlash, mid 2008 (#)

Nu, de kantoren van Netlog & Netlash zijn niet zo gek ver van elkaar verwijderd (de Veldstraat door en ik ben er), ik ben er strak van overtuigd dat ik af en toe nog wel eens m’n kop zal laten zien (al was het maar om “The Dirkster don’t care” doorheen het kantoor gescandeerd te horen) of dat we elkaar ‘s middags in De Kastart tegen het lijf lopen 😉

Uiteraard blijf ik er ondertussen voor gaan, ten kantore Netlash. M’n opzegtermijn heb ik trouwens opzettelijk wat langer doen lopen dan wettelijk vereist om zo het lopende AB project tot aan de eerste oplevering in goede banen te kunnen leiden 😉

Al sinds m’n 16 ben ik trotse drager van een manbag. Na eerst te starten met een klein exemplaar waar de essentials zoals een gsm en portefeuille in passen ging het al snel richting een groter exemplaar. Eerste opvolger van het miniding was een gele Eastpak Messenger Bag, later gevolgd door een zwart exemplaar.

Die twee kwamen énorm goed van pas kwamen tijdens m’n studies gezien een cursusblok er al gauw in past. Twee jaar geleden ben ik dan bij een Doggy Bag van Eastpak, beter bekend als het heuptasje, beland om er mee op reis naar Hongarije te gaan (zo’n grote tas als toerist meezeulen zak ik niet meteen zitten). Niet alleen was die handig op reis, evenzeer komt ie goed van pas bij het uitgaan: enkel het nodige past er in waardoor je de onnodige spullen automatisch thuis laat liggen.

Soms werd dat o zo kleine zakje afgewisseld voor een iets groter exemplaar van Diesel (gekregen van m’n moeder trouwens, als zij niet hip is weet ik het ook niet!) voor als het echt nodig was.

Constant ziet men me met één van deze twee rondtsjaffelen … tot vandaag: er is nl. een nieuwe manbag in da house: de Budapest Shoulder Bag van Balkan Tango.

De Budapest is vervaardigd uit oude fietsbanden, voorzien van een binnevoering (met 2 zakjes) en een klein buitenzakje (met rits) waar m’n gsm netjes in past. Leuke details zijn het patchke en de continental opdruk.

Het grote model (welke ik heb) is inderdaad vrij groot (vergelijkbaar met de Eastpak Messenger Bag, én hierboven afgebeeld), edoch ideaal gezien ik al over 2 kleinere manbags beschik: zonder problemen heb ik er gisteren m’n camera + tweede lens + sjaal + gsm + sigaretten + het ding dat als portefeuille moet doorgaan + iPod + pakje zakdoeken er in kwijt kunnen spelen … en er kon nog bij … O ja hoor: You can put it in my zakje! 😛

Zelf eentje bestellen kan op de Balkan Tango Shop op supermarketHQ welke jammer genoeg wat verwarrend opgevuld is: als je het aanbod vergelijkt met de inhoud van de gewone site dan stemt dat niet meteen overeen … jammer.

Aangezien ik gister bij m’n lief was blijven slapen verliep de rit van en naar het werk wat anders dan normaal: ipv m’n fietsje op te springen was het met de wagen om doen. Nu, de afstand van Deinze naar Gent valt nog reuze mee, dus er echt tegenop zien doe ik niet. Daarenboven heeft m’n lief een énorm goede invloed op me: ik geraak op tijd uit m’n bed … mooi meegenomen 🙂

Zogeschreven, aldus zo gedaan deze ochtend: koffietje binnen, doesjke pakken, tanden poetsen en *hop* de wagen in en via de Gentsesteenweg tot in Gent rollen. Toen ik net niet aan het Don Boscocollege te Zwijnaarde kwam peerde ik een rustige 60 op het linkervak. Aan de lichten net aan het college, zo’n 100 meter verder, zag ik dat de eerste wagen afremde om links af te slaan richting Maaltecenter. In tegenstelling tot z’n directe achtervolger, tevens m’n voorligger, was ik vooruitziend en en glipte ik olijk richting het eerste vak, gezien er toch ruimte was (net iemand voorbijgestoken) om in één ruk – weliswaar een streepje trager, pas op voor de flits! – door te rijden.

Een strak plan was het inderdaad, maar dat was buiten m’n voorligger om gerekend! Toen de eerste auto reeds stilstond en ik op zo’n 15 meter van hen verwijderd was besloot deze toffe peer om zomaar – vanuit stilstand nota bene – naar het eerste vak af te zakken. *Jawadde patat!* Die had ik niet zien aankomen! Met een katachtige reflex zoefde m’n voet tot op het rempedaal … *pieeeeeeeeeeep* … net een ongeval vermeden, oef!

In een tweede reflex greep ik naar m’n claxon en faren (grootlichten, niet?) en borrelde ik“Maar kijk dan toch in uw achteruitkijkspiegel!” in mezelf. Al snel zag ik de bestuurder voor me menig handgebaar uitvoeren en plots hing hij uit z’n ruit. Bleek dat het een man van vrij respectabele leeftijd was en met z’n laatste zuchten slaakte hij “Dertig godverdomme! Dertig!” uit z’n wrang klinkend keelgat terwijl hij drie vingers in de lucht stak.

Nu, het leuke aan dat kruispunt daar is dat er vijftig meter verder nog een paar lichten staan … o ja hoor, den Bramus! richting tweede vak en plots stonden we daar naast elkaar aan het rode licht. Ruitje mooi naar benden laten rollen en even luisteren hoe de man maar pufte, zuchtte, riep en gesticuleerde. Even liet ik ‘m verder uitrazen en ietwat later antwoordde ik ijzig kalm dat het feit of ik nu dertig, veertig of vijftig reed er niet toe deed, gezien hij zonder in z’n achteruitkijkspiegel een gevaarlijk manoeuvre uitvoerde en zo bijna een ongeval veroorzaakte.

Oei, dat was blijkbaar in het verkeerde keelgat geschoten; Plots ging het over de jeugd van tegenwoordig (en de watskeburt?!), wegpiraterij, johnnybakken met loeiharde muziek, en menig ander fraais. Terwijl hij me de huid vol schold kreeg ik medelijden met hem: Hij kon het niet laten om me in één oogopslag als jeugdig krapuul met een gebrek aan respect voor de oudere medemens te bestempelen. Evenmin kon hij het laten om maar meteen alle jonge mensen over dezelfde kam te scheren, want ja “in zijnen tijd” was het helemaal anders hoor!

Ochja, druk maakte ik er me niet in want aan z’n lichaamstaal te zien zou hij toch geen gehoor naar me hebben … the juice wouldn’t be worth the squeeze (#).

Edoch, om de man niet teleur te stellen ben ik dan maar – eens het groen werd – met gierende banden aangezet; Kwestie dat hij z’n (vertekend) beeld over “de jeugd” hoog kan houden 😉

Als men me vraagt hoeveel vrienden ik heb dan antwoord ik steevast twee. Toegegeven, ik heb veel ‘gewone’ vrienden (scoutsvrienden, uitzetmakkers, ex-schoolkameraden, (ex-)collega’s) waar ik goed tot zelfs heel goed mee overeen kom, maar het aantal personen dat me door en door kent (buiten m’n broer en m’n lief om gerekend) en waar ik naar hartelust mee kan zeveren maar eveneens diepzinnige gesprekken mee kan voeren, zo lopen er maar twee exemplaren van rond op deze aardkloot.

Ik moet nog maar iets vragen of doen (of net niet doen), en aan de intonatie of manier van vraag stellen weten ze al meteen wat ik wil, waar ik mee zit, of wat ik wil bedoel/naar toe wil. Hetzelfde geldt omgekeerd ook natuurlijk. Hoe het komt dat we zo overeenkomen kan ik niet meteen pinpointen, per slot van rekening verschillen we allen énorm van elkaar, om maar te beginnen met het feit dat beide heren een decennium ouder dan mezelve zijn.

Het gekste van al is dat Manuel – één van m’n twee maatjes én hierboven op foto – op zo’n 838km van mij woont en dat we elkaar nog nooit in het echte leven gezien hebben alhoewel we elkaar reeds 7 jaar “kennen”. Misschien moet ik toch maar eens werk maken om een vakantie op het olijke eiland Sylt te plannen ipv pakketjes over een weer te sturen, te sms’n of talloze chatsessies op MSN door te brengen (even in de agenda zien of September geen optie is om tot daar te rollen).

Of ik tevreden ben met het eerder genoemde aantal? Zeer zeker! Naast deze twee personen zijn er natuurlijk nog een handvol anderen waar ik héél goed mee overeenkom. Ze kennen me goed, ik kan op ze rekenen, ze zijn eerlijk met me, etc. Echter, finaal gezien is onze vriendschapsrelatie toch nog wat aan oppervlakkige kant (over gevoelens met hen praten zit er bvb niet in), maar dat stoort me niet: het zijn en het blijven énorm toffe peren 😉

Ach, soms denk ik dat ik te veel nadenk als ik bovenstaande even herlees. Even laten rusten Bramus!, van je af schrijven (bij deze gebeurd) en binnen een paar jaar opnieuw lezen. Wie weet vind je het tegen dan lachwekkend, nostalgisch, weemoedig of iets helemaal anders.

Gister, ten huize Bramus!:

– “Van waar heb je dat litteken?”
– “Litteken? Welk? Waar?”
– “Dat op je wang.”

Niet goed wetende waar ze het op had keek ik even in de spiegel en ja hoor, blijkt dat ik een litteken (een vrij groot nog ook) op m’n wang heb.

Mijn lief kent m’n wijflijf blijkbaar beter dan dat ik het ken!

M’n studiootje is de max: Superligging, doenbaar van prijs, de max van een huisbaas, rustige bovenbuur, gezellig, een klein maar fijn tuintje, etc. Enige wat voor verbetering vatbaar is is de grootte … gans m’n inboedel (niet dat dat zoveel is) staat hier op een luttele 25m² opeengepropt. Hoe het er hier uit ziet? Ach, dat kan met 3 simpele foto’s beschreven worden, en dan ben ik reeds rond 🙂

Klein maar gezellig 🙂

Nu, ik moet eerlijk zijn: af en toe verlang ik naar iets groter. Wanneer dan in het straatbeeld enkele dingen te huur opduiken kan ik het niet laten om toch even een kijkje te nemen. Tenslotte, wie weet vind ik wel de/het ideale-betaalbare-niet-te-kleine-noch-te-grote-studio/appartement/huisje-van-m’n-dromen! Meer dan hetgeen ik nu heb hoef ik eigenlijk niet: een aparte slaapkamer zou al een hele aanwinst zijn!

Zo kwam er een goeie maand geleden een huis in m’n straat te huur. De gevraagde 750 euro per maand zou wel lukken, mits het vinden van een huisbuddy uiteraard. Even informeren om een bezichtiging te fixen maar de dag erna (de advertentie hing nog maar een dagje uit!) moesten de huidige bewoners me helaas melden dat het reeds verhuurd was. Te traag met de t van pita, Bramus!

Vorige week dan een ruim loftappartement dat betaalbaar was in de straat achter waar ik nu woon gespot. Bezichtiging geregeld, maar dat was dan niet zozeer m’n ding … het was té groot en de gezelligheid was vrij ver te zoeken.

Ja hoor, kieskeurig, dat ben ik ook nog eens ook! Iets wat niet meteen m’n ogen doet fonkelen of een appartement in een block, daar krijg je me niet meteen in … ik wil iets met karakter.

Vandaag in Ramen nog iets knus gezien: (soort van) duplex op het gelijkvloers met living (ter grootte van hetgeen ik nu heb 😀), badkamer (mét bad), keuken, een slaapkamer en nog een burootje/extra slaapkamer. Het ding heeft wel potentieel naar m’n vereisten (ligging, karakter, etc.) maar om als alleenstaande 600 euro per maand op te hoesten (zonder kosten dan nog!), dat vind ik net iets van het goede te veel.

Bovenstaande drie zijn het dus niet geworden … ondertussen neem ik af en toe een kijkje op Kapaza en ImmoWeb. Er zal wel iets leuk te vinden zijn zo ooit, op een dag. Wie weet moet ik het niet eens zo ver zoeken en verhuist m’n bovenbuurvrouw gezien ik van mening ben dat haar contract bijna afloopt … ik ga het haar alvast eens schaamteloos vragen wanneer ik ze nog eens zie want dat zou eigenlijk ideaal zijn: alles blijft hetzelfde, maar dan in’t groot 🙂

Mocht jij, liefste lezer (hear hear, je voelt me al aankomen), een gezellig studiootje/duplex met (minstens 1) aparte slaapkamer tegenkomen, laat het me gerust weten. Wie weet kunnen we samen een bottel champi kraken op m’n nieuwe woonst 🙂

PS: begrijp me zeker niet verkeerd. Ik woon hier graag en het is hier goed. Maar het kan natuurlijk altijd beter 😉

Gezien het dieselniveau van m’n geliefde amazonegroene Berlingo (zeg niet zomaar groen tegen amazonegroen!) net iets boven 0 stond de voorbije paar dagen én ik gister in Deinze (waar m’n vast tankstation zich bevindt) overnachtte besloot ik deze ochtend om maar meteen m’n wagen vol te gieten alvorens richting het werk aan te zetten.

M’n amazonegroene Berlingo

Hop, richting tankstation, kaart insteken, pomp selecteren, pincode intoetsen, dop eraf en tanken maar. Per liter dat er in vloeide (er kunnen nota bene zo’n 60 liter in m’n tank) schoot de prijs razendsnel naar omhoog. Na een minuutje stipte ik af op zo’n 59 liter, goed voor maar liefst 84 euro. “Hmmz, ‘t is toch wel énorm duur geworden” dacht ik in mezelf.

Oké, ik had wel horen waaien dat de dieselprijs opgeslagen was, maar dat het nu op 1,421 euro per liter stond, daar was ik even niet goed van. Snel even m’n bonnekes van de voorbije tankbeurten erbij halen en tot de vaststelling komen dat het op 1 jaar tijd toch wel énorm veel gestegen is.

“Old Gaspumps“, een niet zo veraf gelegen toekomstbeeld?

Als ik terugdenk aan m’n eerste tankbeurten (zo’n 3 jaar geleden) weet ik nog goed dat de diesel toen aan 0,998 euro per liter doorheen het pistool vloeide (aan de Q8 aan de afrit Gentbrugge, op weg van de sluiproute van aan m’n toenmalige job bij Wax tot aan het ouderlijk huis in Deinze, welteverstaan – andere tankstations waren net iets duurder); goed voor 60 euro voor een volle tank!

Gezien ik een numbercrusher ben, heb ik maar meteen even alle data in Excel ingevoerd en een grafiekje ervan getrokken. Op onderstaande grafiek zie je in de blauwe lijn de effectieve prijs waaraan ik toen tankte. De groene lijn werd toegevoegd om de gaten op te vulen (aangevuld met de gemiddeldes) en dan werd de te verwachten groei berekend (de oranje en rode lijnen).

Blijkt dat we “in theorie” bij een lineaire groei op 1,2 euro per liter zouden afstippen. Een alternatieve voorspelling komt uit op iets meer dan 1,3 euro per liter uitkomen. Op hoeveel de prijs deze zomer zal afstippen, daar hebben we maar het gissen naar … maar ik vrees dat het er niet naast zal zijn jammer genoeg.

Ach, ondertussen prijs (pun intended) ik me alvast gelukkig dat ik met de fiets van en naar het werk rol: Bespaart heel wat tankbeurten, vervuiling en is nog eens goed voor de conditie (heb ik die?) ook!

Och wat zijn we verwend geweest het voorbije weekend en de voorafgaande dagen: massa’s zon en een tropisch temperatuurje; “Ideaal om alvast een bruin laagje te voorzien op het normaliter witter dan witte lijf “ hoor ik je alvast denken. Enig probleem: ik kan er langs geen kanten tegen en word er ongelooflijk loom van, van zo’n felle zon. Gelukkig koelt het ‘s avonds nog goed af en is het al bij al nog doenbaar.

On a sidenote: Toen ik slechts 3 lentes jong was ben ik zowaar even van twee meter naar beneden getuimeld met een schedelbreuk tot gevolg. Na een miraculeuze recuperatie (dixit meneer doktoor) ben ik er volledig doorgekomen, doch heb ik heden ten dage énorm veel last van een felle directe zon (oververhitting en migraine-achtige koppijn is me niet onbekend), kan ik niet goed tegen een drukke(nde) massa, vind je me na 10 minuten onder een stroboscoop gestaan te hebben ergens te velde (viz. ik ga tegen de vlakte), en van dat ander fraais.

Anywho, de voorbije paar dagen was het dus zover: zwoel weer, veel zon en veel volk op de been. En ik … ik heb er van genoten op een vrij rustige manier nog ook!

Zo ben ik zaterdag bij de broer en z’n madam blijven plakken op hun terras (onder de parasol om m’n kop wat te sparen) en heb ik ‘s avonds nog wat optredens meegepikt om – na wat omwegen – nog in de Culture Club te belanden; Vervolgens op zondag op de babyborrel van MC Gaspaer de Champi ingeschonken (en gedronken, évidemment) en ‘s avonds opnieuw in de broer z’n tuin blijven plakken; Maandag in de tuin van m’n lief gelegen, wat Scrabble gespeeld (met schitterende woorden zoals neuskleinood & meelzakpak – direct gevolg van de blistering heat – goed voor een bak punten) en om af te sluiten dan ‘s avonds in de Gentse binnenstad een verfrissende wandeling gemaakt; … Een fijn verlengd weekend zodoende!

Van koken kwam er trouwens niets in huis: zaterdag BBQ bij de broer; zondag spaghetti bij de broer en maandag lookbroodjes & pizza van Pizza Roma. Werken kwam er ook niet aan te pas en de todolist … tjah, die was even omgedoopt to de should do list 😛

Ach, wat was ik toch lui nu ik er op terugkijk … maar ik moet zeggen, ik vond het nog eens heerlijk ook! Lang geleden dat ik echt eens NIKS gedaan heb. Geen computer op, geen experimentje/gepruts hier een daar, no nothing! Gewoonweg: GENIETEN.

Moet ik meer doen 🙂

M’n kapper heeft geen makkelijk leven zeg ik u! Ten eerste weet ik nooit wat ik wil (bij de kapper althans) want tenslotte is m’n haar toch één van de eerste uiterlijke kenmerken van me. Een mens kan niet zomaar even van kapsel veranderen (zeker niet als het te kort geknipt is) net alsof men van t-shirt zou veranderen en het is net dat, dat de keuze zo moeilijk maakt.

Ten tweede ben ik niet zo happig op kappers want zover m’n ervaring met hen reikt was het steeds verkeerd geknipt (veelal te kort). Ach ik weet nu niet of het haar ongehoorzaamheid of mijn slechte instructies zijn, maar het doet me alvast twijfelen aan het ganse kappergebeuren.

De voor snit (voor die ene keer dat het plat lag)

Nu, dit weekend ben ik toch nog eens naar de kapper geweest en na uiteindelijk gezegd te hebben wat ik moest zeggen (op hoop van zege) begon m’n kapper te knippen en keek ik vol spanning toe wat er uit de bus zou komen. Deze keer zag het er vrij goed uit, maar toch … nog geen paar seconden nadat ze haar schaar neergelegd had rolden de extra vragen zoals “Kan dit niet wat korter? ” en “Kan je hier nog wat uitdunnen?” over m’n lippen.

Nu, ze gaf me een degelijke uitleg: neen want dan valt het model niet meer (niet dat ik ooit een model wil hebben, per slot van rekening heb ik de laatste 2 keren zelf m’n haar geknipt – met alle gevolgen vandien) en uitdunnen gaat niet want dan wipt het langere haar hier nog meer naar omhoog.

Wat argwanend geloofde ik haar, ging over tot betalen en – na eerst nog eens wild door m’n haar te wrijven – vertrok richting huiswaarts; Tenslotte was het nog wel best te pruimen het resultaat!

De na snit 🙂

Toen ik thuiskwam en m’n mailbox opentrok zaten er alweer drie mailtjes voor 3RDS, m’n eigen bedrijfje in bijberoep, te wachten. Eén bedanking voor een afgewerkt project en twee mails met vragen met (cruciale) wijzigingen alhoewel die projecten bijna afgewerkt zijn. En het is precies op dat moment, beste lezer, dat het in me begon te dagen: ik ben jandorie geen haar beter dan m’n eigen klanten als ik zelf klant ben!

Zonder scrupules vroeg ik m’n kapper om nog een paar stukken weg te knippen, terwijl ik het niet luchten kan wanneer een klant vraagt om (meer dan halfweg het proces) dat logo toch nog groter te plaatsen! Sterker nog, ik had naast de vorm ook nog commentaar op de structuuur (uitdunnen), terwijl een klant van me al snel enige wrevel kan opwekken als hij/zij vraagt om een paar kolommen en afbeeldingen te wisselen terwijl de site reeds in de afwerkingsfase zit.

Nu, m’n kapper gaf me zaterdag een vrij geloofwaardige uitleg, waarop ik niet protesteerde. En dan besef ik alweer iets: Wanneer een klant een vrij absurde vraag richting m’n mailbox stuurt, schiet een gelijkaardig scenario als bij m’n kapper in werking: met een redelijke uitleg temper ik de klant z’n enthousiasme, hopend dat hij/zij die in acht neemt.

Ik geef toe, nooit had ik gedacht dat een kappersbezoek zoveel kon losmaken … het doet je toch wel even nadenken over de zaken, zo’n kappersbezoek!

Aah, eens vrij bloggen over de wijven/wijvenweek. Ik vraag me af wat zij gaan bloggen; Ik heb het alvast op een oeroude levensvraag gehouden, nl “Waarom – echt serieus, waarom? – gaan vrouwen steeds per 2 naar het toilet?”

Het antwoord is simpel: evolutie! En hop, een bak creationism volgelingen op m’n dak (even terzijde).

Ga even terug in de tijd, zo’n paar duizend jaar als het kan. Gans de wereld was een wildernij en roofdieren vond je overal. Terwijl de mannen zich met speren afweerden van menig roofdier waren de vrouwen netjes bessen gaan plukken en andere praktische zaken (kleren maken, zorgen voor de kinderen, etc.) aan het afhandelen/regelen.

Tot zover de geschiedenis feiten, nu een parabel van toen: Stel dat manlief (tijdens een niet jagend moment) uit z’n grot rolt om even te plassen. Lekker veilig stelt hij hem tussen de struiken/achter wat rotsen, steekt z’n speer naast hem in de grond en begint – in staande positie – te plassen. Al plassend heeft hij een mooi overzicht en kan meteen ingrijpen indien een roofdier tussen de struiken hem zou belagen. Niet mee? Check Waldo/Wally in het bos, al rechsttaand aan het plassen:

Waldo, rechtstaand

Neem nu vrouwlief wiens blaas plots op springen staat. Ze rolt naar buiten, gaat tussen de struiken/achter wat rotsen en plast al hurkend. Totaal geen overzicht om roofdieren te zien afkomen, dus klaar om aan flarden gescheurd te worden. Mocht Wally/Waldo een meisje zijn (Walda dus), dan zou hij alsvolgt in het bos verschijnen:

Walda, gehurkt én alleen.

Dus vond Walda een toch wel énorm efficiënte oplossing (kuch kuch): laat ik m’n vriendinnetje Waldi meevragen, kan zij op de uitkijk staan (en eventueel opgegeten worden)!

Walda & Waldi

Inderdaad, da’s – volgens mij althans – dus dé oorzaak waarom vrouwen per 2 naar het toilet gaan. Doorheen de jaren is het uiteraard nog wat geëvolueerd en hebben ze er een mini-sociaal-roddel-uitstapje van gemaak; Kunnen ze ondertussen nog lekker nog wat kilo’s poeder aan hun neus wrijven en wat lippen roden.

Bij deze alweer een misverstand/levensvraag opgelost!

PS: Ja, ik weet dat het een dagje te vroeg is, maar morgen ben ik er niet, vandaar 😉