Nieuw in Gent

Finn Van Damme — ° 12/12/09 12:15 —2,550kg — 49cm

Nog iets meer dan een maand …

Update 2009/12/14: ‘t was dus niet “iets meer dan een maand”, onze jongen is te vroeg geland 🙂

De laatste tijd blog ik minder. Hoe dat komt is simpel: het clichématige “tijdsgebrek”, maar zeker ook Twitter (en bijgevolg Facebook gezien alles wat ik op Twitter plaats als Facebook status tevoorschijn komt) waar alles in the heat of the moment beschikbaar komt. In het begin had ik het niet voor de term microblogging zoals ze Twitter bestempel(d)en, maar ik moet nu echter vaststellen dat het er wel op neerkomt …

• Een interessante finding wordt al gauw via Twitter verspreid,
• YouTube filmpjes die ik leuk vind — en bijgevolg favorite op YouTube — komen automagisch op Facebook tevoorschijn,
• Foto’s die op Flickr geplaatst worden komen meteen ook op Facebook terecht,
• Informatie over Franske (of iets anders, maakt niet uit) wordt op het moment zelf getweet waardoor een blogpost (die veel lijviger zou zijn) uit blijft,
• etc.

~

Vorige week was het opnieuw tranceFUSION, een mega event (7000 bezoekers) dat we met onze scoutsgroep organiseren. Gezien ik de voorbije twee jaar niet zo veel in Deinze meer vertoefde (maar daar komt binnenkort verandering in — verhuizen en zo) was het lang geleden dat ik sommige mensen in den lijve gezien had.

“Eeej, Bramus! lang geleden … oewist?”
— “Goed goed … ‘k weet niet of ge’t weet maar in januari …”
“Ja, worde gij papa hé!”
— “Euh?”
“Facebook hé man!

Gepakt op m’n eigen terrein … het doet een mens nadenken. Nu, ik zit geenszins te twijfelen of ik al dan niet te veel informatie te grabbel gooi —ikzelf heb er geen probleem mee, een mens mag gerust weten wat m’n doen en laten is. Op zo’n moment begin ik echter na te denken over het feit dat hoewel ik minder blog, ik meer informatie de wijde wereld instuur. Finaal gezien komt het dilemma “nu direct tweeten” of “later eens over bloggen” naar boven borrelen: Hou ik iets voor later om m’n blog nog actief te houden of richt ik me meer op het directe gebeuren à la Twitter/Facebook?

~

Woensdag waren we bij de gynaecoloog op maandelijkse controle, maar dat vertelde Twitter u al. Wat echter niet op Twitter kwam is feit dat Franske ondertussen 1200 grammen weegt en we voor de eerste maal het gezicht van hem gezien hebben! Onder het motto “pics or it didn’t happen” een foto:

Zij die het niet goed zien, hier een versie met wat extra markeringen bij …

Inderdaad, Franske is aan het “duimen” in de buik! How cool is that?! Verder hebben we ook nog Franske zijn neus gezien … en die heeft hij blijkbaar van de mama in spé meegekregen. *knorknor*

Ach, nog twee maanden en dan is ie er al, ons Franske!

30/06/09, 62.1mm, 12w4d

Kwestie van een voorgaand bericht, in z’n context te plaatsen.

(Dit is een geprogrammeerde post, wij zitten nog steeds op het vliegtuig naar Australië)

Op het einde van het studietraject dat onze studenten afleggen is er een vier maand durende stage gepland, met een stageboek en presentatie als tastbaar eindresultaat. Waar de meesten nog hun slag in de presentatie kunnen slaan door “wat op hun taal te letten“, gaat – taalkundig, niet inhoudsmatig – meer dan driekwart op z’n bek in het geschreven stuk (viz. het stageboek).

Zinnen die geen zinnen zijn, onderwerpen en/of lijdende voorwerpen die plots ontbreken, het door elkaar gebruiken van de tegenwoordige en verleden tijd … in één zin, het neerschrijven van spreektaal (op een blog kan dit uiteraard, maar in een technisch rapport?!), het gebruik van énorm korte zinnen al dan niet in combinatie met het schrijven in een ware “liefste dagboek”-stijl, … en dan heb ik het nog niet eens over dt fouten gehad (een handvol per pagina vormt geen uitzondering!)

Bij navraag bij m’n collega’s blijkt dat de studenten die ik begeleidde niet de enige zijn; zowaar bij elke docent doet deze situatie zich voor. Wat hen vooral opvalt is dat het verschil in “schrijfkunde” tussen de voorbije jaren en het huidige afstudeerjaar markant is.

Op zo’n momenten begin ik me uiteraard vragen te stellen over de opleiding van onze studenten: Hoe komt dat zij hun moedertaal onkundig zijn? Is dit enkel binnenin onze richting, of is – ruimer gezien – de kwaliteit van het vak Nederlands in het humaniora erop achteruit gegaan?

Uiteraard is er het alomtegenwoordige gebruik van chat- en smstaal wat hier zeker een rol in speelt. Echter geloof ik niet dat die dé grote boosdoener is want geef toe, dit kan toch niet zomaar van de ene op de andere dag (in dit geval jaar)? Er zou dan toch eerder een geleidelijke overgang waargenomen moeten worden, niet?

Dat onze taal in dergelijke richting devolueert doet me even stilstaan (én bloggen), … en ik ben blijkbaar niet de enige.