Nieuw in Gent

Als “Met gezoem in onze oren spelen we eindeloos” wordt het vrij vertaald (en je spreekt het alsvolgt uit: /mɛð sʏð i ˈeiːrʏm vɪð ˈspɪːlʏm ˈɛntaløyst/), de titel van de nieuwe CD van Sigur Rós (één van m’n favoriete artiesten). Zonder gezoem in m’n oren kan ik er eindeloos naar luisteren; De single Gobbledigook heb je waarschijnlijk al op de radio horen passeren.

Alhoewel ik in 2006 op Rock Werchter rondliep heb ik ze daar niet aan het werk gezien. Reden: ze waren me toen nog vrij onbekend (shame.on.me) en toen ging m’n voorkeur uit richting dEUS die terzelfdertijd de Main Stage onveilig maakte.

Dit jaar waren ze terug op Rock Werchter, maar dan op de Main Stage ipv de Marquee. Aangezien ik er dit jaar als medewerker rond liep (zij die m’n Twitter volgen hebben het waarschijnlijk wel gemerkt) kon ik de kans om ze deze maal te zien natuurlijk niet links laten liggen.

Gewapend met onze rugzakken, kw’s, wat eten en drinken en onze fototoestellen (de foto’s gooi ik nog wel online, camera niet bij momenteel) zakten ik en m’n vriendin (eveneens Sigur Rós fan, zij was er wél bij in 2006 – *jealous!*) reeds tijdens het optreden van Ben Harper (die ervoor speelde) af richting de Main Stage om helemaal vooraan te staan, hoewel dat niet zo aan mij besteed is (ik heb liever wat bewegingsruimte rondom me).

Man man, druk was het daar vooraan inderdaad! Naast de Sigur Rós fans stonden de Radiohead fans (Radiohead speelde erna) er ook reeds. De spreuk met die blikken en die sardienen kwam in me op.

Nu, ik ben blij dat we tussen de grote massa stonden want het optreden was fe-no-me-naal! Naast een paar klassiekers van Von, Ágætis byrjun, ( ) en Takk… speelden ze natuurlijk ook hun nieuw materiaal. Hoogtepunt was zeker en vast Gobbledigook: bakken sfeer, mede dankzij het confettikanon dat plots in gang schoot! Echte kippevelmomenten!

Nagenieten doe ik nog steeds, dankzij YouTube:

De opener, Svefn-g-englar van Ágætis byrjun.

Svefn-g-englar, andere hoek (en wat beter beeld)

Glósóli van Takk… *KIPPEVEL!*

Hoppípolla, van Takk…

Untitled 8, van ( ) *KIPPEVEL!*

Gobbledigook

Gobbledigook, right in between the crowd

Ach, ik zou hier nog bakken meer filmpjes kunnen zetten; Zo betoverend zijn ze!

( update: de vermoedelijke setlist zou hier te vinden zijn 😉 )

Wil je ze zelf aan het werk zien, dan kan dat nog op Pukkelpop. Geen zin om in de modder te staan? Geen nood, op zondag 16 november maken ze Vorst Nationaal onveilig. Is 16 november nog te lang veraf? Geen nood, Heima is er om je honger te stillen.

Uiteraard heb ik op Werchter nog wat andere optredens tijdens het werken door meegepikt … uitblinkers waren Vampire Weekend, Moby (WOW!), Underworld (Nog meer WOW!), Jay Z (“Get that dirt of your shoulder!“). Grootste tegenvaller waren The Chemical Brothers; En Soulwax had ik liever als de oude Soulwax aan het werk gezien, niet de E-Talking versie (maar goed was het wel!).

Het blijft door m’n hoofd spoken die It’s you van ESP (1998! – zoals eerder vermeld) en dat mede dankzij de Resident Advisor Podcast #42 – met een toch wel erg vette tracklist, aaneengeregen door de heren van Âme (bekend van Rej) – die toch wel wekelijks doorheen de speakers knalt.

You feel me move, you wanna follow
I take a turn it’s hard to follow
you want my touch, I want your body
I feel the heat

It’s you, it’s you I want tonight
The heat is on, I want your love tonight
It’s you, it’s you I want tonight
You’re the one, my body wants tonight
I feel the heat

I feel it getting stronger
You got to (?) push a little longer
There is no pain in the pleasure
I feel the heat

(refrain)

(refrain x 2)

Heerlijk!

Na het zien van de trailer van I am Legend kon ik het niet laten om vrij snel na de release een bioscoopbezoekje te plannen om zo m’n honger te stillen want geef toe, de trailer was (en is) *superslebber*

Echter, na 96 minuten kijkplezier ging m’n kijkervaring op vijf minuten pijlsnel naar beneden gezien het einde (je zal het wschl wel kunnen bevestigen indien je de film ook gezien hebt) énorm teleurstellend is; Een ware domper op de feestvreugde zowaar 🙁

Einde I am Legend (weliswaar niet de originele muziek)

Waarom dan nu – zes maand na het zien – er over bloggen? Vrij simpel: via kottke.org (één van de vele sites die ik volg) ben ik vandaag op een alternatief einde gestoten en boy oh boy … het is gewoonweg hét einde dat ik van de film verwachtte!

Alternatief einde I am Legend

Bij deze: Francis Lawrence (de regisseur), je bent een eikel!

Er loopt heel wat muzikaal talent rond op deze aardkloot. Een handvol ervan bereikt de grote massa via de hedendaagse kanalen zoals MySpace, YouTube, Last.fm, etc. Van die paar zijn er zelfs een paar parels die hun doorbraak aan deze kanalen te danken hebben, denk maar aan Kate Nash bijvoorbeeld.

Een strakke clip die de voorbije dagen circuleerde is er eentje van Pogo, een (voorlopig) onbekende Oostenrijker Australiër (#) die besloot om wat samples uit Alice in Wonderland te ontlenen en zo het énorm aanstekelijke Alice er uit te distilleren (voor 90%  bestaande uit de genomen samples).

Het klinkt énorm goed moet ik zeggen en het doet me zelfs denken aan een paar nummers van de klassiekers Broke Beats & Music By Cavelight van Blockhead, welke ook heel wat knip en plakwerk vergden.

Nu, ik zie Pogo niet meteen doorbreken met z’n remix (die je nota bene – naast ander materiaal van hem – kan downloaden) … het zal hem wel wat internet fame en een bak listens op last.fm opleveren 🙂

Smaakt naar meer!

Update: Tijdens het plaatsen van dit bericht wou ik naar nog een ander nummer verwijzen maar m’n brein liet me even in de steek om naam en artiest terug te reproduceren. Nu, drie dagen later, valt het me te binnen: Blink van John Dahlbäck. Ijzersterk nummer met catchy gibber!

I’ve been hurt
Our love
makes you unsure
time to Blink

… zouden de lyrics zijn, hoewel er toch wel een paar varianten (o.a. met “she hopes sure” ipv “makes you unsure”) op het net circuleren 🙂

Gisteren verraste m’n broer me door effectief eens z’n mails te lezen en te antwoorden. Sterker nog, hij stuurde zelfs een linkje, wijzend naar Club Thing van Yoav, door – niet echt iets van z’n gewoontes!

Yoav – Club Thing

What would you say to be paid to be one of the beautiful?
Such a beautiful face.
Such a beautiful girl

Ik moet zeggen, het nummer heeft me te pakken! Reeds een paar keer doorheen de speakers laten knallen, vragend naar meer. Gezien ik me toch op YouTube bevond heb ik dan maar meteen wat doorgeklikt en gedaan; Je kent dat wel, het typische “verloren lopen op YouTube” zoals ik het noem. Nog paar minuten later had ik de live versie van Club Thing en van Beautiful Lie – een ander nummer van Yoav – te pakken.

Yoav – Club Thing (Live)

Yoav – Beautiful Lie (Live)

Fijn. Zeer fijn. Zeker als je weet dat die man het allemaal op z’n eentje doet (zie begin Beautiful Lie waar hij alle stukjes even inspeelt en zo laat loopen). Bij momenten doet het me terugdenken aan onze eigen Stijn (het feit dat z’n website stukken beter kan laten we even terzijde),die het ook allemaal in z’n eentje doet (of deed als ik de recente filmpjes bekijk?).

Stijn, Live @ 3voor12

Op Leffinge Leuren 2005 zag ik hem aan het werk, gepackt tussen z’n samplers, mixers en ander audiomateriaal. Vol bewondering zat ik te kijken terwijl hij Sexjunkie ten berde bracht: Zowat alle bits ‘n pieces van het nummer draaide hij live door z’n sampler (is dit de correcte term?), waardoor de dubbele stem in een liveset geen enkel probleem was (zie onderstaande filmpje, vanaf minuut 3, voor wat duiding). Geniaal gewoonweg!

Stijn – Sexjunkie

Ach, ik ga Euphoric nog eens opleggen … ijzersterke plaat met het meer dan shitterende G.Daddy – mét vocals van Raymond van het Groenewoud – als afsluiter!

Stijn – G.Daddy

‘t komt in orde

cos’ I’m your grandaddy yeah-eah
and you’re my sweet sugar pie
grandaddy yeah-eah
and you’re my sweet sugar pie

zachtjes aan niet te snel
rustig aan, dan lukt het allemaal wel

ik kan u alles geven
maar wacht nog effe
ik zen nog ni zo rijk

but I’m your grandaddy yeah
and you’re my sweet suger pie
grandaddy yeah-eah
and your my sweet sugar pie

‘t komt in orde
‘t komt in orde

Altijd fijn om nieuwe muziek te ontdekken, evenals het herontdekken van de oude grijsgedraaiden!

Van Katrien ontving ik een stokje dat naar m’n radio-luistergedrag polst. Nu, ik moet grif toegeven dat er maar een mager twijgje op dat stokje te enten valt aangezien ik bijna nooit naar de radio luister.

Nu, ik ben geen zonderling of zo maar het komt er gewoon niet meer van. De enige momenten dat ik naar de radio luister zijn die als ik in de wagen zit. Aangezien ik niet voorzien ben van een superdeluxe autoradio, maar een oordegelijke (en waarschijnlijk nog bakelieten ook!) radio met cassettedeck, staat de radio op … op StuBru uiteraard!

Af en toe waag ik aan een MP3 via m’n iPod, maar da’s enkel voor de echt lange ritten en dat komt vrij zelden voor. Op zo’n momenten komt m’n aftandse radio énorm goed van pas: een simple fake-cassetje met kabeltje aan erin steken en het ding doet z’n werk. Geen gepruts met verborgen audiokabels, USB-kabels, FM-zenders, noch ander gespuis.

Ik moet wel zeggen dat ik vroeger (zo’n twee jaar geleden tot een half jaar terug) wat vaker naar de radio luisterde, aangezien ik me toendertijd met de wagen van en naar m’n werk begaf. ‘s Ochtends was het rustig ontwaken samen met Wim Oosterlinck (ondertussen naar 4FM dacht ik) en grote tas koffie (dubbele Senseo) bijdehand; ‘s Avonds relaxen met de grote Peter van de Veire show (ondertussen verhuisd naar het ochtendblok) op.

Nu ik er over nadenk mis ik het eigenlijk wel een beetje, die radio. Tijd dat ik eens een tuner op de kop tik om aan m’n installatie te hangen. Zal hoogstwaarschijnlijk meer dan goed van pas komen op de momenten dat ik even het bos niet meer door de CD/MP3-bomen zie (zie ook “Luistergedrag“).

O ja, ik moet dat ding hier nog doorgooien ook … iemand van de (ex-) collega’s die niet verlegen is om over z’n radio-avonturen te elaboren mag gerust z’n gang gaan zou ik zo zeggen; U weze bij deze gepord Jared, Dirk, Johan, Bert, Tijs, Karen, Bram, Davy & Bart!

Vandaag gaf m’n collega Johan een link naar Lastgraph door, een site waar je grafieken van je Last.fm account kan genereren. Na het invoeren van m’n username bramuz kwam er een fraai ogende grafiek, die m’n Top Artists weergeeft, uit.

(Klik op afbeelding voor PDF versie)

Het leuke aan de grafiek is dat ik er een beetje m’n doen en laten mee kan backtracen. Zo vallen er twee duidelijke dipjes op te merken in de gegenereerde grafiek. Als ik even terugdenk dan valt de dip eind December te verklaren aan de hand van een mini-reisje richting Frankrijk welke ik toen gemaakt heb. De tweede dip, eind Januari, is te wijten aan het feit dat ik toen een week knock-uit in m’n bed lag met de griep.

Verder spot ik ook enkele invloeden die m’n luistergedrag stuurden. Zo heb ik in Januari énorm veel geluisterd naar Beirut, zeker en vast te wijten aan Studio Brussel die hun plaat Nantes (u zeker niet onbekend) zowaar grijs draaide. Sinds midden Februari ben ik ook verkocht aan Burial, een groep die ex-collega Thomas me aanraadde.

Wat ook uit m’n last.fm te tracken valt is dat ik keer op keer naar volledige CD’s luister en niet zomaar lukraak een paar nummers van verschillende groepen en/of genres op Shuffle steek; Misschien ben ik hierin abnormaal maar ik probeer steeds een CD van begin tot eind uit te luisteren; Voor mij is iedere CD op zich een boek, waar de verschillende hoofdstukken elkaar netjes opvolgen.

Constante lijnen doorheen m’n luistergedrag zijn de portables (zowel Girls Beware! als de nieuwe Topless is More doen het voor me), Blockhead (vooral dan Music by Cavelight), de magische Ijslandse Múm en Sigur Rós, en niet te vergeten de Nieuw-zeelandse Fat Freddys Drop (de geniale Hope For a Generation EP). Naast deze namen vergeet ik ook Bonobo, Booka Shade, Ellen Allien & Apparat, Massive Attack, Guru, Azure Ray, Endorphin (met hun schitterende Bastille), Slint, The Knife, Yann Tiersen (nee, niet de Amélie Poulain soundtrack, maar ook z’n andere platen) en vele vele vele anderen.

Jammer genoeg ben ik nog maar sinds September op Last.fm gesprongen; iets wat ik veel eerst moest doen nu ik er op terugkijk. Zo zouden m’n charts zeker en vast andere namen in m’n Top Artists omvatten. Ik denk maar aan The Streets, Death Cab for Cutie, The Postal Service, Zero7, Farben, Thom Yorke, Daft Punk, Cartel, Mogwai, en nog een hoop die vroeger steevast door m’n speakers knalden (vooral dan The Streets & Death Cab & The Postal Service).

Ik vermoed dat het ondertussen meer dan duidelijk is dat ik naar velerlei soorten muziek luister: gaande van Postrock/Indie over Electronica & Minimal via Ska & Funk & Trip-Hop naar Hip Hop om dan weer via House & Techno de cirkel rond te maken.

Inderdaad, alles weet ik wel te smaken … zolang er maar geen “Vlaamsche Chansons” op me afgevuurd worden (alhoewel Louis Neefs z’n Jennifer Jennings er met plezier in gaat).

Een hele boterham alweer, tot op Last.fm?

(Ik hoop dat ik bij deze ook Ghosty z’n stokje beantwoord heb 😉)

Vanavond blijf ik bij m’n ouders thuis slapen (aangezien m’n studio op een bouwwerf lijkt) en pas ik me aan aan hun laten en doen. Blijkt dat ze vanavond naar Speed op Kanaal2 kijken, een film die in de zalen kwam toen ik elf lentes jong was.

Alhoewel ik de film door en door ken volg ik vol spanning, alsof ik hem voor de eerste keer zie. Wanneer ik Howard Payne, vertolkt door Dennis Hopper, de legendarische woorden “Pop quiz, hotshot. There’s a bomb on a bus. Once the bus goes 50 miles an hour, the bomb is armed. If it drops below 50, it blows up. What do you do? What do you do?” hoor uitspreken komt een nostalgisch gevoel boven drijven.

Plots begin ik terug te denken aan The Power Rangers, Ovide, Dommel, The Thundercats en ander jeugdgespuis.

Gek vind ik het, dat een film veertien jaar na datum zo’n wervelwind van gevoeldens kan opwekken.