Nieuw in Gent

Vijf weken geleden ben ik op Herfstontmoeting ongelukkig ten val gekomen met m’n fiets: blijven steken op een drempeltje, over m’n stuur gevlogen, in m’n vlucht me kunnen draaien en knal op m’n schouder en deels op m’n hoofd gevallen. Meteen afgevoerd met de ambulance en in het AZ Turnhout werd de diagnose vrij snel gesteld: sleutelbeen gebroken, maar gelukkig niet verplaatst; enkel wat nivellatie tussen de beide delen van het bot.

Na een helse eerste week vol pijn ging het al snel beter: mits de nodige voorzichtigheid ging het al om me zelf terug aan te kleden en dergelijke. Op de computer werken ging ook, mits het nodige geklungel: met de linkerarm m’n rechterarm opheffen en op m’n keyboard leggen om te kunnen typen, vervolgens met de linkerarm de rechterarm opheffen en op de muis leggen om de cursor te verplaatsen, dan weer met de linkerarm … je snapt het wel 😉

(zijdelings: ik geloof langs kanten dat wielrenners negatief plassen nadat ze met een gebroken sleutelbeen ganse ritten/rondes uitrijden … dat kan niet met zo’n pijn!)

Aan de buitenkant was er trouwens niet veel te zien, buiten een énorme gele/blauwe plek die prachtig evolueerde (de rode striemen/lijnen zijn aftekeningen van m’n achtverband dat ik om had – en nog steeds heb) naargelang de dagen vorderden:

01/09/2010 — De ene arm met de andere ondersteunen, want loslaten ging niet … pijn!

03/09/2010

07/09/2010 — De blauwe plek doet van mitose blijkbaar.

Na twee weken had ik een afspraak in het ziekenhuis van Deinze om opvolgfoto’s te laten nemen. In tegenstelling tot hetgeen ze in Turnhout bij de spoedopname zeiden, zie je op de foto’s dat de breuk heel duidelijk verplaatst is: de twee uiteinden zitten over elkaar en raken elkaar niet aan.

Schoon scheef is ook recht?! (bovenaanzicht)

Schoon scheef is ook recht?! (onderaanzicht)

Nu, dat kon nog goed komen aldus de behandelende arts in Deinze. De kalkvorming zou op beide uiteinden een knot vormen en eens ze elkaar aanraken, aan elkaar beginnen groeien. Indien dat niet het geval zou zijn, dan moet er op een operatie overgegaan worden om beide delen naast elkaar te krijgen en samen te houden met een plaat.

Het gekke aan bovenstaande foto’s is dat ik er weinig tot geen last van had op dat moment! Het acht-verband rondom m’n schouders was bij momenten meer ambetant dan de pijn. Het coole eraan is dat je de breuk die je ziet ook effectief kan voelen wanneer je langs m’n schouder voelt: het sleutelbeen stopt plots, maakt een sprongetje naar boven, om dan verder richting m’n hals te lopen.

De blauw-gele plek had zich ondertussen ook al netjes herschikt en geconcentreerd op het punt van impact tijdens de val:

22/09/2010 — X marks the spot!

Vandaag, vijf weken na m’n ongeval, moest ik terug op controle. Na het nemen van de foto’s zag ik het meteen … er was praktisch geen verbetering te zien.

Opvolgfoto na vijf weken. Zoek de zeven verschillen met hierboven!

Opvolgfoto na vijf weken. Zoek de zeven verschillen!

De dokter bevestigde, na even nog zwaar aan m’n sleutelbeen te wroeten (pijn!), m’n vermoedens: er is weinig tot geen kalkvorming, de plaat zal er moeten komen. We kunnen nog acht weken wachten op de kalkvorming, maar dat zal niet veel uitmaken zegt hij.

De operatie die ik moet ondergaan gebeurt onder volledige verdoving en vereist nog een aansluitende nachtopname. Revalidatie zal vier tot zes weken duren: de eerste twee weken immobiel, dan twee weken m’n arm zachtjes aan strekken en vervolgens twee weken m’n arm 45° omhoog heffen. Na negen tot twaalf maanden tenslotte mag de plaat er uit.

Had het aan m’n dokter gelegen, dan lag ik volgende week al onder het mes. Gelukkig heb ik ‘m wat kunnen temperen zodat hij de operatie met drie weken heeft uit kunnen stellen … kwestie van nog heel wat zaken op het werk te kunnen regelen. De operatie is ook ‘s ochtends gepland; indien alles goed gaat zou de aansluitende nachtopname overbodig zijn.