Nieuw in Gent

Zoals velen onder jullie via de verschillende kanalen reeds vernomen hebben – zij het af te leiden uit de massa foto’s of de massa tweets – is mijn kat Kiki de max!

Kiki (#)

Het leukste aan Kiki is dat ze graag komt vleien en énorm veel spint. Niet bang om om een aai te vragen volgt ze me – én eventuele gasten – overal, maar dan ook écht overal: Wanneer ik kook, staat ze mee in de keuken te turen naar wat ik doe; Wanneer ik slaap, dan ligt ze bij me (al dan niet mee onder het deken zoals de laatste paar koude dagen); Werk ik op m’n computer, dan ligt ze ofwel op de printer/tussen m’n armen aan het keyboard/op de zetel net achter me/onder de schermsteun; Ga ik naar buiten, dan volgt ze me netjes tot aan de poort vooraan; Wanneer ik me douche, dan wacht ze netjes aan/in de lavabo; Wanneer ik naar het toilet ga …

M’n zicht wanneer ik uit de douche stap … in de lavabo (#)

M’n zicht tijdens het computerwerk … onder de schermsteun (#)

Kiki op ziekenbezoek (#)

Dutje tegenaan baaske zijn benen doen terwijl hij Goedele leest

Énorm leuk, evenals haar slaapgewoontes (zijnde overal en op de meest gekke manieren), haar voorliefde voor cola & (jawel) bier en spruitjes & aardappel & kaas, haar “Geen beter toilet dan dat in de vrije natuur“-mentaliteit, haar superzachte dons mét megapatroon (Tabby Classic), etc.

Kiki (2 maand oud toen) aan het slapen (#)

K.O. Kiki (#)

Kiki, the beerdrinking cat (#)

En dan heb ik het nog niet eens over haar simplistische zelve gehad. Nee hoor, geen dure speeltjes voor mijn Kiki, een simpel propje papier is goed voor uren speel- en jaagplezier.

Keukenpapier is de max maat! (#)

Een hele leuke poes is het inderaad, behalve … als het op eten aankomt:

• Wanneer we aan het eten zijn kruipt ze constant op een stoel aan de tafel en kijkt ze mee of ze iets kan krijgen. Soms Meestal gaat ze nog een stapje verder en probeert ze op tafel te kruipen (waarop ze bij het nekvel gegrepen en op de grond gezet wordt) en soms – nog erger – klautert ze via m’n broekspijp (auw die nagels!) tot op m’n schoot.

Schooierpoes! (#)

• Wanneer een vuile pot/pan klaar aan de afwas staat, waagt ze haar steeds op het aanrecht om even in de pot/pan te snuffelen en eventueel wat er uit te vissen / op te likken. Even in m’n handen klappen en ze holt snel weg, maar zo gauw ik m’n hoofd gedraaid heb staat ze er terug.

• In het begin had ze constant eten staan, met “zwabberbuik” tot gevolg (en dat voor een zes maand oud jonk) … ze op dieet zetten door ze gericht eten te geven (met een welbepaald aantal grammen zoals aangeraden door de dierenarts) heef geen enkel resultaat; Slechter nog: wanneer ze nu eten krijgt, dan kan ze het niet snel genoeg naar binnen schrokken en om meer mijauwen. Wanneer er een andere (en veel oudere) kat in de buurt komt dan is ze niet bang om eens fel te grommen.

‘t Wreedste van al is dat ik denk dat ze er niet aan kan doen en dat ze indertijd veel voor haar eten heeft moeten vechten. Misschien verklaart dat meteen ook waarom ze snel haar nagels zet en al eens durft – al spelend – bijten; Het instinct primeert.

En toch, toch is en blijft het een schatje, mijn schooierpoes! Ach wat wil je, met zo’n karakterkop zoals de hare?!

Karakterkop (#)

Mijn zelfkennis schiet in gang ondertussen: waarom schrijf ik precies nu over haar? Vrij simpel: Schrik. Schrik omdat ze vandaag bij de dierenarts is om gesteriliseerd te worden. Schrik dat ze het niet haalt. Schrik dat ik haar iets ontneem. Schrik … Dat het maar gauw 17u is, dan ga terug om haar, mijn lieve kikiwikironkepoes!